First day ngayon ng intrams namin ar ang cheerdance competition ang highlight ng araw. Tapos ng magperform ang Freshmen, Sophomores, at kasalukuyan namang nagpe-perform ang Juniors. Kami yung susunid. It's been one week since that incident. One week na rin kaming hindi nag-uusap ni Ryan. Sa one week na yun, maraming nangyari. Kasama na doon ang pagkakabalikan nina Ryan and Jam. Hindi na ako nagulat. I expected the worst after all.
"Yes," I replied to Justin.
Nasa harap kami ngayon ng Gymnasium at nagpe-prepare. Hindi lahat ang makakasali sa cheerdance. Yung mga naka-pass lang sa audition. Luckily, natanggap kaming apat.
"Goodluck."
I smiled. A real smile.
"Ikaw din."
Nawala lang yung ngiti ko nung makita ko sina Ryan at Jam sa unahan ng formation. They were talking and smiling to each other. They lookeed so sweet. My heart was hsattered into pieces with what I'm seeing right now.
"Just don't look at them Elle."
I looked at Justin. Tinitignan din niya yung dalawa. Alam nila yung status ng friendship namin ni Ryan. Pero hindi nila alam yung tungkol sa nangyari last week. I didn't dare tell them. Magkakaroon ng malaking gulo kapag ginawa ko yun.
A few minutes later, natapos na sa kanilang performance ang Juniors. Kaya oras na namin, Narinig ko nalang na sinabi ng emcee na,
"Let's give it up for the Seniors!!"
Ang daming nag-hiyawan nun. And then, we performed.
Our performance was a success. Sa dami ba naman ng nag-cheer pagkatapos naming mag-perform, sulit talaga ang one month na practie. Nag-settle down naman kaming lahat nung dumating yung awarding ceremony. And muntik na akong mabinig nung in-announce ng judge na,
"And our champion for the cheerdance competition school year 20**-20** is... The Seniors!!!" Siyempre nagtatatalon kaming lahat. 3 consecutive years na yung batch namin na champion sa cheerdance. Anong magagawa namin? Eh sa magaling talaga kami eh. ;) Kinuha ng cheerleader namin na lalaki yung trophy namin and pagbalik niya, binuhat siya ng mga lalaki. Natawa nga ako. Nagchant naman kami nun. A sign na, well, we are the champion!! Wohoo!! :D nag-group hug kaming lahat and then,
"1,2,3.."
"GO SENIORS!!"
After ng competition, nag-open na yung mga booths. May mga booths ng Jollibbe, Pizza Hut, Dunkin, Mr. Softy, Purefoods Hotdog, Tropical Shakes, and more. May mga booths din na nagtitinda ng mga kung ano-anong bagay. Pero and pinakapatok sa lahat eh yung booths ng games. May Wedding Booth, Handcuffed Booth, Blind Date Booth, Horsaback Riding Booth, Car Racing Booth, Play Station Booth, ang Message Booth.
"Congratulations to the five of you."
Pagtingin namin, si Sir Jess.
"Kahit first day pa lang, alam kong this year's intrams would be a huge success."
"Thank you, Sir."
"Sulit yung mga pinaghirapan namin."
"Hmm... Kung ako sa inyo, magtatago na ako sa kung saan pwedeng makapagtago."
Nagtaka naman ako. Feeling ko ganun din yung lima.
"Sir?"
"See those students over there?"
Tinuro naman niya yung mga tao na nakapila sa Wedding Booth, Handcuff Boothm, Blind Date Booth, and Message Booth.
"I bet na puno na ng pangalan niyo ang mga booths na yan."
Tumawa naman kami.
"You think so, Sir?"
"Uh-oh."
"Bakit Dustin?"
"Look,"
Nakita ko naman na mat mga students na papunta sa amin na may dala-dalang hankies and handcuffs.
"Well, I think we better go now, Sir."
"Off you go. And hurry up kung ayaw ninyong madakip."
"Thanks Sir."
"Let's go, Elle!" Hinawakan ni Justin yung kamay ko and tumakbo nga kami. Ang bilis nilang tumakbo! Kaya kahit hinawakan ni Justin yung kamay ko, naiiwan pa rin ako.
"Okay, stop."
Huminto naman kami.
"If you keep on running like that, mahuhuli ka talaga nila."
"I'm sorry. Pero ito lang talaga---Justin!!! What are you doing?!?"
Binuhat niya kasi ako.
"Ibaba mo nga ako! Nakakahiya!
"It'll be better if I'll just carry you. Baka mapatay ko pa yung mga humahabol sa atin kapag nadapa ka." Nakita ko naman na naghigh five yung tatlo.
"What? Wait! Let me down---ahh!!!" Sumigaw na talaga ko. Tumatakbo na kasi siya. And God!! Para akong mahuhulog sa bangil! Pumikit nalang ako and pinulupot ko yung braso kko sa leeg niya. Para akong mamamatay! I've never been carried before! And worse, tumtatakbo pa!
"Whoa! What a run!"
"We're here, pretty lady."
Pagdilat ko, nasa student buddy room na kami.
"Aray! Para saan yun?" Sinuntok ko kasi si Justin sa balikat pagkababa niya sa akin.
"You scared me to death! Huwag mo ng uulitin yun!" Umupo na ako sa couch kasi para akong mahihilo.
"Hindi na nila tayo masusundan dito. I locked the door just in case."
"I'm sorry." Nag-squat naman siya sa harap ko.
"Don't. Ok lang naman. Kung hindi mo ginawa---"
Napatigil ako sa pagsasalita kasi hinawakan niya yung mukha ko.
"Namumutla ka ah. Ok ka lang? Wait, ikukuha lang kita ng tubig."
"Wait, Justin---"
Pero nakapasok na siya dun sa kabilang room.
"Ok ka lang?"
“Yeah. Medyo nahihilo lang ako.”
“Takot ka talaga sa heights ano?”
I just smiled at Dustin.
“Sige Elle, next time, we’ll go bungee jumping. Para ma-overcome mo na yung fear mo sa heights.”
“Lol. Papatayin mo naman siya sa takot Rai.”
“At least mao-overcome na niya yung fear niya.”
“How can she overcome her fear eh takot nga siya?”
“Eh di tatalon siya.”
“Takot nga eh.”
“Tama na nga yan.” Sabi ni Justin nung makabalik na siya. “Ang gulo niyo. Here,” Inabot naman niya sa akin yung baso ng tubig.
"Thanks.”
Ininom naman yung tubig na binigay niya. Tumabi naman siya sa akin ang niyakap niya ako at pinahilig yung ulo ko sa balikat niya pagkatapos kon ginumin yung tubig.
“You should now rest, Elle. Para paggising mo, ok na yung pakiramdam mo.”
Close kaming apat. Pero iba yung closeness namin ni Justin. Sa kanilang apat, una kong nagging kaibigan si Justin. Then nakilala ko si Dale na kapatid niya and yung tatlo na kabarkada nila. Kaya normal na sa aking yun pinapakitang thoughtfulness and sweetness sa akin. Pero kappa isa sa tatlo yung yayakap sa akin ng ganito, baka magulat pa ako at suntukin ko pa sila. But kay Justin, nah. Comfortable akong kayakap siya.
“Bumabawi?” I chuckled.
“Pwede. But just rest. Sleep if you want.”
“Hindi ko tatanggihan yan.”
“Ako rin.”
“Ako rin!”
“Ako rin!!”
“Hindi kayo yung kausap ko.”
“Napagod din kami tol. So kailangan din naming magpahinga.”
“Tsaka nagseselos na ako sa ettention na binibigay mo kay Elle. Paano naman kami?” Then nag puppy look si Rai.
“Loko ka tol! Tigilan mo nga yan! Ang sagwa tignan!”
Rai just laughed. “Basta dito lang kami.”
I Laughed.
“Hayaan mo na sila Justin. Uhaw lang ang mga yan sa attention.”
“Ok.”
“Justin,”
“Hmm?”
“Thanks…”
Naramdaman ko nalang na hinalikan niya ako sa ulo ko.
“Just sleep.”
Nagulat ako sa ginawa niya. Gusto ko sana siyang tanungin kung bakit niya ginawa yun. But I was too tired to do so.
And with the five of us sitting on the couch side by side, I fell asleep.
***
Day 2 ng intrams. Ngayong araw na ito officially nag-start yung ibang games. Badminton yung sinalihan ko. Actually, varsity ako ng badminton team nuon. Nakasali na ako sa iba’t-ibang competitions. Umalis nga lang ako sa team dahil sa nangyrai kay Dale. But now, since I’m starting to move na talaga, bumalik na ako. Nag tryout ako last week. Nakapasa naman. Natuwa nga si coach nung malaman niya na may plano akong bumalik sa team. Ayaw pa nga na mag tryout ako kasi pasok na raw ako agad. Siyempre hindi ako pumayag. Magiging unfair yun para sa ibang students na gusting pumasok sa team. And matagal-tagal na rin akong hindi nakakapaglaro. Malay ko ba na kumakalawang na pala ako. :)
Tumunog yung intercom.
“First call. Badminton girls, singles. Freshmen versus seniors. Please proceed to the sports building now.”
Singles ako kaya pumunta na ako sa sports building wearing our red jersey uniform: t-shirt and shorts. Siyempre dala-dala ko yung racket ko.
“Sino yung kalaban ko?” Tanong ko kay Chris, team captain, pagkarating ko sa court.
Tinuro naman niya yung girl na nakasuot ng green jersey uniform at nagwa-warm up.
“Michelle Torres. Mag-iingat ka sa kanya. Magaling iyan. Although, alam ko naman na kayang-kaya mo siya.”
I chuckeld.
“Really huh? Tignan nalang natin captain.” Then I winked at him.
He laughed too. Kahit alam ko na ayaw niyang tinatawag ko siyang captain. Ewan ko nga kung bakit. Samantalang sa ibang members, ok lang naman sa kanya. Oh well.
I assessed Michelle. She’s a short girl. Napangisi ako. Mukhang alam ko na kung anong gagawin ko sa kanya.
Nagwarm up muna ako. Habang ginagawa ko yun, nakita ko si Ryan na nakaupo sa mga benches. He plays too. That explains kung bakit parehas kami ng suot and may racket rin siyang dala. He was looking at me. Napatigil ako sa ginagawa ko and I looked at him too. He’s handsome as ever. Nakadagdag pa sa dating niya yung dala niyang racket. Alam kong gusto niya akong kausapin. Ilang beses na siyang nag-attempt. Pero ako yung umiiwas. Hindi pa ako handa. And kahit alam ko na alam niya na tinitignan ko siya, hindi pa rin ako nag-iwas ng tingin. I just missed him a lot.
Hindi pa rin ako tuminag sa kinatatayuan ko kahit nung papalapit na siya sa direction ko. We’re now facing each other. Watching each other. And as he was looking at my eyes, bumilis na naman yung tibok ng puso ko. At alam na alam kong isa lang ang isinisigaw ng bawat pintig niyon,
“Ryan,”
There’s this certain expression that passed through his face pero sandaling-sandali lang talaga. Kaya hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na i-interpret kung ano yun.
Namalayan ko nalang na pumuwesto siya sa likod ko. And then,
he ponytailed my hair.
“Hindi pwedeng nakalugay yung buhok mo kapag naglalaro ka. Madi-distract ka lang.”
I was dumbstruck. I mean, ilan bang lalaki ngayon ang may guts na magponytail ng buhok na isang babae? Konti nalang siguro. And kasama na si Ryan sa konti na iyon.
Hinawakan naman niya ako sa balikat and nilapit niya yung ulo niya sa side ng ulo ko. Alam ko na kapag lumingon ako, our lips will touch. So I didn’t dare do it kahit gustong-gusto kong mahalikan siya ulit.
“Good luck, Elle. And by the way,” Hinawakan niya yung buhok ko. “I love the smell of your hair.” Then umalis na siya.
Naiwan akong nakatulala. Hindi pa siguro ako matitinag sa kinatatayuan ko kung hindi pa lumapit si Justin. Madilim na madilim yung mukha niya.
“Kung ayaw mong ma-forfeit, pumunta ka na dun at magsisimula na yung game. Nilapitan ka lang, nawala ka na sa sarili.” Then tinapunan niya ng masamang tingin si Ryan. His expression is the same as Justin’s. Ano ba’ng nangyayari sa dalawang ‘to?
“Nag-away ba kayo ni Ryan?” kumunot yung noo niya.
“Paano mo naman nasabi yan?”
“Eh kasi kung magkatinginan kayo, para kayong magpapatayan.”
Nagulat nalang ako nung titigan niya ako sa mga mata. He’s staring at me like he’d never stared at me before.
“D-don’t look at me like that.”
“I can’t believe na may mga tao pala talaga sa mundong ito na matagal maka pick-up.”
Hindi ko naman naintindihan yung sinabi niya.
“Huh?”
“Wala. Sige na. Pumunta ka na dun.”
“O-kay.” weird.
“Good luck.”
I smiled at him.
“Thanks Justin.”
And then the game started. Marami nga ang nanood eh. And after a long time,
Second set. Score: 21-13
“Announcing the result of badminton girls, singles. Played between freshmen versus seniors. Winner,” narinig ko naman na may nagcount sa background. “Seniors! Congrats Elle!”
Natawa na lang ako. Aba, special mention? :)
“Wala ka pa ring kupas.”
“Thanks Chris.”
Nag-stay na lang ako sa court the whole day. Natapos na rin yung match ko sa sophies and juniors. Kaya wala na akong game sa afternoon. Championship nalang yung hinihintay ko and tomorrow pa yun. One reason kung bakit nag-stay lang ako sa court kahit wala na akong game is that para hindi ako hulihin ng mga gustong manghuli sa akin. They’re not allowed to catch anyone who’s is still playing. So kapag nakita ko na andiyan sila, nakikipaglaro agad ako sa kung sino-sino. So far, effective naman. Wala pa kasing nakakahuli sa akin.
Third day came and championship na. Sophomore and makakalaban ko. Hindi na ako nagulat. She’s really good after all. But alam ko yung weakness niya. Nahihirapan siyang tirahin yung bola kapag drop, kaya most of the time, yun yung gingagawa ko. Ilang beses din niya hindi na tirahan yung mga smash ko. So in the end, ito yung inannounce.
“Announcing the result of badminton girls, singles. Championship. Played between the sophomores and the seniors. Champion, SENIORS!!!”
Naghiyawan naman nun. Hindi lang ako na senior and nag champion. Pati yung boys doubles na sina Ryan and Chris. Ryan’s really good. Champion din kami sa boys singles and mixed doubles. Sa girls doubles lang kami ng second. But still, kami pa rin and overall champion sa badminton.
Last day na ngayon ng intrams and wala na akong laro, so I decided na ie-enjoy ko nalang itong intrams. Kung mahuli man ako, bahala na. At least may experience. Nanonood lang kami ni Rai ng game nina Justin, Dustin and Daniel sa basketball ng may lumapit na dalawang babae sa amin.
“U-uhm, excuse me. Hi Elle! Hello Rai! Ako nga pala si Trina, and this is Jen. Uhm, kasi…”
They look like may gusto silang sabihin pero hindi nila magawa. Nakita ko naman yung big yellow hanky sa likod ni Jen. Hmmm…
“Sino yung hinuhuli niyo?”
“H-huh? Uhm… I-ikaw Elle.”
“O-kay.” I smiled at them. “Rai, magkita nalang tayo mamaya. Hindi ko na matatapos yung game eh.”
“Bakit naman? May gagawin ka ba? Sasamahan na kita.”
“Hindi ka pwedeng sumama. May blind date ako.”
“Blind date?! Makikipag blind date ka? Bago yan ah!”
“Tange, makikipag blind date ako kasi hinuhuli nila ako. Di ka naman nakikinig kanina eh.”
“Hinuhuli niyo siya?”
“Ah… Eh…o-oo. P-pero ok lang naman na mamaya nalang namin siya hulihin. Tapusin mo nalang yung game Elle. Nakakahiya din naman kasi sa inyo.”
“O, Elle. Ok lang naman pala.”
Hinampas ko naman siya sa braso. Pero mahina lang.
“Aray Elle! Masakit yun ha!”
“Ang OA mo Rai. Mahina lang kaya yun.”
“Oo na. Pasalamat ka at mahal kita.”
“Alam ko.” Tumuwa naman ako. “Anyway, aalis na ako. Nakakahiya dun sa ka-blind date ko kung paghihintayin ko siya. Kita nalang tao mamaya ok? Bye!”
“Enjoy! Huwag pasaway!”
Natawa ako sa huling sinabi niya. Huwag pasaway? Hmm… ;)
“Pwede bang sa labas ng Gym nyo nalang ako i-blindfold? Baka kasi mahirapan kayo sa pag guide sa akin kung dito ninyo ako iba-blindfold. Marami pa naman tayong stairs na dadaanan.”
“Mabuti pa nga.”
Pero hindi pa kami nakakalabas ng gym ng may tumawag sa akin.
“Elle!”
“O Justin, bangko ka pa?”
“Oo, san ka papunta? Hindi mo ba tatapusin yung game namin?”
“Nah. Hinuhuli nila ako. Blind date.”
“Blind date? Sinong ka date mo?”
“Ewan.”
“Sinong ka date niya?” Tanong niya kay Trina.
“Ahh… h-hindi kasi p-pwedeng sabihin e-eh.”
“Justin, hind na ito magiging blind date kung sasabihn nila.”
“Pero...”
“Bumalik ka na nga dun. Congrats nga pala. I know naman na kayo yung mananalo. I’m sorry kung hindi ko matatapos yung game ninyo. Babawi nalang ako, ok? Bye Justin!”
“May gusto ba si Justin sayo Elle?” tanong ni Trina nung nakalayo na kami kay Justin.
“Huy! Ano ka ba!” Sabi ni Jen.
“S-sorry. Huwag mo nalang sagutin.”
“Paano mo naman nasabi iyan? Kasi close kami? Nah. Ganyan lang talaga kami ka-close ni Justin. Para ko na nga siyang kapatid. Actually, silang apat. So huwag ka nang mag-selos.”
“S-selos?” H-hindi k-kaya ako nagseselos.”
“Talaga? Okay.” Pero obvious naman na may gusto siya kay Justin. She’s blushing! ;))
“Dito niyo nalang ako i-blindfold.”
Nung naka-blindfold na ako, nag-guide naman sila sa akin sa kung saan ako papunta. Alam ko na sa music room nila ako dadalhin kasi doon yung venue ng blind date. Pero iba pa rin talaga kapag wala kang nakikita. Nakakatakot humakbang kasi baka may kung ano akong matapakan or what.
“Uy, si Elle!”
“Sinong partner niya?”
“Ewan. Akala ko ba close pa yung blind date?”
“Oo nga. Tignan mo h, may naka post na close sign. Marami na nga ang nagrereklamo.”
Close? Teka2, eh bakit nila ako hinuhuli??
“Wait, anong ibig sabihin ng mga narinig ko? Totoo ba ito o pinaglalaruan niyo lang ako?”
“Huwag kang magalala Elle. Totoo ito. Sinara namin yung blind date sa ibang tao pata makapgsolo kayo ng partner mo. Yun kasi yung request niya.”
“At pinagbigyan niyo naman? Unfair naman ata yun sa iba.”
“Hindi naman. Gusto lang talaga namin na tulungan siya sayo. Gustong-gusto ka nun eh. Bagay na bagay nga kayo.”
Hindi nalang ako nag-comment. Sino ba ang lalaking ito? Kilala ko kaya? Hay naku. Sana naman ok itong tao na ito ha. Kung hindi, ewan ko nalang.
“Andito na tayo. Uh, hindi nga pala namin tatanggalin yung blindfold mo.”
Huh?
“Bakit?”
“Ayaw kasi ng partner mo.”
“Eh siya? Naka blindfold din ba?”
“Hindi. Ikaw lang.”
Pinaupo naman nila ako.
“Aalis na kami ha."
“Good luck Elle. Sana makapagusap kayo ng mabuti.”
May narining naman akong nagbukas ng pinto and then, silence.
I sighed. Parang unfair naman ata sa part ko. Nakablinfold ako all along ang yung partner ko hindi?
Narinig ko na naman yung pinto na bumukas ulit. Siya na ata. Kinabahan naman ako. First time ko kaya makipagblind date na blindfolded all along.
I heard the song ‘Breathe’ by Faith hill play.
I can feel the magic floating in the air
Being with you gets me that way
I watch the sunlight dance across your face
And I've never been this swept away
Napakislot naman ako ng may humawak sa kamay ko.
“Shh.. don’t worry. We’ll just dance.”
He then guided me to the dance floor. With my arms on his shoulders and his hands on my waist, we danced.
All my thoughts just seem to settle on the breeze
When I'm lying wrapped up in your arms
Hindi ko alam kung bakit ganito yung epekto ng song sa akin. But I’m having goosebumps all over.
The whole world just fades away
The only thing I hear
Is the beating of your heart.
“Uh-uhm, pwede bang malam kung sino ka?”
Silence. After a few seconds,
“Sorry.”
“How about a clue?”
“I’m a student here at Clarkson.”
“Pero hindi pwede yan. Ang daming students dito sa Clarskon.”
“Yan lang ang sasabihin ko.”
“Kailan mo naman ire-reveal yung sarili mo sa akin?”
“Later, maybe.”
“Maybe?”
“Yeah.”
Naghintay naman ako na i-expound niya yung answer niya. Pero wala eh.
“Uhm, I’ll be honest with you. Hindi ko talaga alam kung anong sasabihin ko sayo. I mean, I don’t know who you are. So…”
"Don’t worry. Ok lang naman kahit hindi ka na magsalita. Ok na sa akin itong makasama ka.”
“O-okay.”
“Congratulations nga pala. Ang galing mo.”
“Uhm, thanks. Nanood ka pala.”
“Oo naman. I watched all of your games."
All? Wait a minute…
“Stalker ka ba??"
I hear him laugh.
“Stalker? No, I’m not. Let’s just say that I’m one of your admirers.”
His laugh, bakit parang familiar sa akin ang tawa na yun? And why is it that it brought a feeling of warmth here in my heart?
“Alam mo, kahit natatakpan yung mga mata mo, ang ganda mo pa rin.”
Tinititigan niya ako? Yumuko nalan ako. Ewan ko ba. Nahiya ako eh.
I heard him chuckle.
“Hindi ka pa rin talaga sanay ano?”
Then nilapit niya katawan niya sa akin.
“H-hey. Idedemanda kita for sexual harassment!”
“Bakit? Ano bang ginawa ko?”
Ano nga ba?
“E-eh kasi…”
“Pwede bang kahit ngayon man lang eh makalapit ako sayo? Kahit ngayon lang. Ang hirap mo kasing lapitan.”
Pinabayaan ko nalang siya. Ewan ko ba. Hindi ako ganun kadaling ma at ease sa isang tao. Lalo na sa hindi ko pa nakikita. Pero sa kanya…
I sighed.
Weird, pero magaan yung pakiramdam ko sa taong ito. Para bang pwede kong ipagkatiwala yung buhay ko sa kanya.
We danced and danced hanggang sa umupo na kami.
“So tell me something about yourself.” Sabi niya.
“Bakit ako? Diba dapat ikaw kasi hindi kita kilala?”
“Kapag ginawa ko yun, makikilala mo na ako. And ayokong mangyari yun. Not yet.”
“Fine." Huminga naman ako ng malalim. “Akala ng halos lahat ng tao, ang swere-swerte ko at nasa aking na raw ang lahat. Pero hindi naman totoo yun eh. Siguro iniisip nila yun kasi yung mga gusto nila, nasa akin. Pero paano yung mga gusto ko? Hindi ko naman hiningi na maging ganito yung buhay ko. And honestly, naiinggit ako sa halos lahat ng tao dito sa mundo. Kasi sila, may nanay na nag-aaruga sa kanila at hindi itinakwil ng tatay nila.”
Hindi siya umimik kaya nagpatuloy ako.
“9 years old ako nung maamtay yung mama ko. Nasagasaan siya ng sasakyan dahil sinagip niya ako nung bigla akong tumawid sa kalsada. May nakita kasi akong nagtitinda ng balloons nun. Isinisi sa akin ni papa ang lahat kaya itinakwil niya ako. Bata pa ako nung time na yun pero naaalala ko pa rin kung papaano sanibi ni paa sa akin na sana ako nalang daw ang namatay. Ang sakit-sakit. Nawalan na nga ako ng ina tapos mawawalan pa ako ng ama? Parang sobra-sobrang kamalasan naman ata yun. Idagdag pa yung guilt na nararamdaman ko kasi ng dahil sa akin, namatay yung mama ko. P-pinatay ko yung mama ko.”
Para akong maiiyak. Kahit matagal na panahon na ang nakalipas simula ng mangyari yun, sariwa pa rin sa akin ang sakit. Naramdaman ko naman na hinawakan niya yung kamay ko. Sa ginawa niyang iyon, parang sinasabi niya na naiintindihan niya yung mga nararamdaman ko. And amazingly, gumaan naman yung pakiramdam ko.
“Pero kahit ganun yung mga nangyari sa akin, ni minsan ay hindi ko inisip na unfair si God. Kasi kahit wala na akong mga magulang, nandiyan pa rin yung Tita Arnie ko na nag-aalaga sa akin. Kapatid siya ni mama and siya na yung itinuturi kong nanay. And andiyan din yung lima, including Dale. Sila yung pumupuno sa pagmamahal na hinahanap ko sa pamilya ko. Nakakalungkot nga lang at wala na si Dale sa mundong ito. Kilala mo ba siya?”
“No.”
“New student ka siguro. Dale’s my first love and my first boyfriend. But he died in cancer. Depressed na depressed ako nun. Pero tanggap ko na wala na talaga siya. Nalulungkot pa rin ako paminsan-minsan kapag naiisip ko siya. Pero alam ko naman na marami pa namang mga lalaki diyan. Hindi rin naman ako nagmamadali.”
“So single and available ka pala ngayon.”
“Yes and no.”
“Yes and no?”
“Single, yes. Available, no. hindi pa kasi ako ready na kalimutan yung taong mahal ko.” Sariwa pa yung sakit na dinulot ni Ryan sa akin. And mahal na mahal ko pa rin siya. Hindi pa ako ready.
Hindi naman siya nagsalita nun. Tapos narinig ko siyang bumuntong-hininga. Yung buntong-hininga na parang… sumusuko na? bakit naman?
“Elle…”
Para akong kinilabutan nung binanggit niya yung pangalan ko. I really don’t know why. There’s just something strange about the way he said my name.
Hinawakan naman niya ako at pinatayo.
“Hindi ko alam kung maaalala mo pa ba ang araw na ito pagdating ng panahon. Kaya para masiguro ko na you really won’t forget this day, I want you to have something.”
Naramdaman ko naman na may sinuot siyang necklace sa akin. And nung hinawakan ko yung pendant, it’s a ring.
“Hindi ko sasabihin at walang magsasabi sayo kung sino ako. Pero sa pamamagitan ng kwintas na yan, malalaman mo.”
Alam kong malapit na malapit na yung mukha niya sa akin. Naaamoy ko kasi yung hininga niya.
“If I kiss you right now, Elle, would you resist?”
Hindi naman ako makapagsalita. Nababaliw na siguro ako kasi gusto kong halikan niya ako. May something kasi talaga sa taong ito na para bang walang mangyayaring masama kapag kasama ko siya kasi lahat tama. That’t why when his lips touched mine, I didn’t resist. But instead, I welcomed it. Pero nagulat ako. Bakit tumitibok ng ganito yung puso ko? Alam ko kung anong ibig sabihin nito. Pero diba dapat kay Ryan ko lang maramdaman ito? Eh bakit pati sa kanya? Pero hindi na ako nagkaroon ng chance na makapagisip kasi parang hinihigop ng lalaking ito ang kakayahan kong mag-isip. His kisses was just mind blowing. I answered him kiss by kiss. He’s holding my face and I’m also holding his. The kiss was wet, but it was sweet and romantic. Alam kong kailangan na naming tumigil but it was just so hard to stop.
Sa tingin ko, the kiss lasted for how many minutes. Ang tagal kasi eh. Tumigil lang kami nung parang alam na namin na dapat na talagang tumigil. Pero hindi niya inalis yung kamay niya sa mukha ko.
“Mahal na mahal kita, Elle. Mahal na mahal.” He said that in hoarse voice. “Pero hindi pwede eh. Hindi pwede. Kaya magpapaalam na ako. Kakalimutan na kita.”
I felt his tear fell. Hinahawakan ko pa rin kasi yung mukha niya. And my heart almost broke into pieces with the thought of him crying just because of me.
“But before I go, I’ll say this one more time,” he kissed my forehead. “I love you.” Then, he was gone.
Tinanggal ko agad yung blindfold ko at napaupo ako bigla. Apektadong-apektado ako sa mga sinabi niya. Ramdam na ramdam ko yung pagmamahal niya sa akin. Pero bakit hindi niya ako pwedeng mahalin? Hindi ko naman siya pinagbabawalan. I’m not that bad para gawin yun. Pero ang gusto ko talagang malaman eh, sino ba talaga siya?
Bigla naman akong napahawak sa kwintas. It was very beautiful. Lumabas agad ako ng room. Kailangan ko siyang makilala. Kailangan ko siyang mahanap.
“Jen, sino yung lalaki na nakapartner ko?”
Nagkatinginan naman sila ng mga kasama niya.
“I’m sorry, Elle. Pero hindi pwede eh. Kung pwede nga lang eh hindi ka na kailangan pang magtanong at kami na mismo ang mag sasabi sa iyo. Pero hindi talaga pwede, Elle. I’m sorry.
Nanlumo naman ako. Totoo pala talaga yung sinabi niya. Walang makakapagsabi sa akin kung sino siya.
“Pero malalaman mo kung sino siya sa pamamagitan ng kwintas na yan.”
“What do you mean? Sinabi rin niya sa akin yan. Pero hindi ko naintindihan.”
They all smiled.
“He has the same necklace that you have.”
With that knowledge, umalis ako agad at naghanap ng lalaking may kwintas na tulad ng sa akin. But to no luck, wala akong nakita. And hirap maghanap. Ang dami-daming lalaki sa school na may suot na kwintas. Paano ko pa kaya siya mahahanap? Hinawakan ko naman yung kwintas ko.
“Who are you?”
