Elle Lopez - 8

I tried my best para hindi ma obvious na mugtong-mugto yung mga mata ko. Naglagay ako ng concealer kahit parang hindi naman effective. Ilang beses rin ang tumingin sa salamin at nginitian yung sarili ko para kahit konti man lang eh mabawasan yung pagka mugto ng mga mata ko. Pero no effect talaga. Kasi pagkarating na pagkarating ko pa lang sa school, ang dami ng nagtitinginan at nagbubulungan. Haist. Wala na akong pakialam sa kung ano man ang sabihin nila.


Habang naglalakad ako papuntang room, iniisip ko kung dapat ko bang kausapin si Ryan o hindi. Hindi rin naman kasi niya kasalanan kung nagkagusto siya sa ibang babae eh. At lalong hindi niya kasalanan kung bakit sa kanya ako nagkagusto. Still, hindi ko pa rin alam kung ano'ng dapat gawin.


I sighed.


Bahala na nga.


Pagpasok ko sa room, medyo marami na ang tao. Hindi nangyari yung the usual na batian. Maybe because they feel and see that I'm not in a good mood. Kahit siguro bulag mararamdaman na down na down ako ngayon.


These past few days, unti-unti na naming kinakausap ni Jam yung isa't-isa. Nahiya daw siya sa akin kaya hindi niya ako kinausap agad. Naintindihan ko naman siya. Sa ngayon, okay kami. Pero hindi yung tulad ng dati na okay na okay na talaga. Medyo mailap pa rin kasi siya sa akin hanggang ngayon. Pero naiintindihan ko naman kung bakit.


Pagkakita ko kay Jam, I just smiled at her, and she smiled at me too. And I saw concern in her eyes. I'm thankful na bati na kami ni Jam ngayon.


Hindi naman ako pinansin ni Ryan or nilingon man lang. Nainis ako kahit hindi dapat. So i tried my best na pabayaan nalang. Pero mahirap. Kasi kahit na simpleng pag change lang niya ng position, napapansin ko na. Haist. Pero alam kong mas maganda talaga na hindi muna kami mag-usap. Awkward kasi talaga.


Pumunta nalang ako sa cafeteria para kumain. Pero habang papunta ako dun, may nakita akong dalawang taong nag-uusap. A girl, and Ryan... I froze. Siya na siguro yung girl na tinutukoy ni Ryan. Ang sweet nilang tignan dalawa. Nag-uusap habang nagtatawanan. Hinampas pa ng girl yung chest ni Ryan. Si Ryan naman, natawa lang. And he’s looking at her like she’s the most beautiful girl in the world.


Para akong tanga na nakatingin sa kanilang dalawa. Hindi ko maigalaw yung katawan ko. Parang namanhid na yung buong katawan ko at hindi ko na macontrol. Bumigat lalo yung pakiramdam ko. My already broken heart was again broken into even smaller pieces. Ang sakit-sakit sa pakiramdam habang nakikita mo yung taong mahal mo na masaya sa piling ng ibang tao. Hindi ko maintindihan kung dapat ba akong maging masaya kasi masaya siya o dapat ba akong masaktan kasi masaya siya sa piling ng iba. Ang gulo na. Hindi ko na alam kung ano’ng dapat.


Siguro naramdaman ni Ryan na may nakatingin sa kanila kasi lumingon siya sa direction ko. And nung nakita niya ako, nagulat siya. Tinignan ko siya, then I smiled at him. A weak smile. Kahit masakit, pero kung masaya siya sa girl na yun, masaya na rin ako para sa kanya. Then tsaka ko pa lang nakuhang igalaw yung mga paa ko at pumunta na ako sa cafeteria.


Pagpasok ko, I saw a lot of smiling faces. A lot are laughing and talking to their friends. Pero parang wala akong naririning na kahit anong ingay. And unti-unti na ring nanlalabo yung mga paningin ko. Hindi ko na namalayan na tumulo na pala yung luha ko. I usually don’t cry in front of a lot of people. Pero hindi ko na siguro kinaya yung sakit na nararamdaman ko.


Pinunasan ko nalang yung luha ko. Marami na ang nakakakita na umiiyak ako. Pero hindi ko nalang sila pinansin. Wala na akong pakialam sa kung ano man ang sabihin nilang lahat.


Then biglang may nag-flick ng kamay sa harap ko.


Bigla akong natauhan at pinunasan ko ulit yung mga luha ko.


Nasa harap na pala ako ng counter ng hindi ko namamalayan. And yung nag flick ng kamay sa akin, si Sir Jess. And I can see concern in his eyes.


“Okay ka lang ba Elle?”


“Y-yes Sir. S-sorry po. May problema lang po kasi.”


“Hmm... You know, you’re a tough girl. Alam kong in no time, malulutas mo rin yang problema mo.”


I smiled at him.


“Thank you po Sir.” Then umalis na siya. Kinuha ko naman yung order ko.

"Ate, isang serving po ng carbonara--" then i remembered something. "Huwag nalang po pala ate. Itong buko pie nalang po, 2 servings. Tsaka isang icy choco na rin po."

"Bigla atang nagbago yung gusto mo Elle. Dati-rati eh parating carbonara yung ini-order mo."


I just smiled at her.


Nag-thank you lang ako pagkatapos magbayad and then kinuha ko na yung order ko at naghanap ng mauupuan. I don't want to be around people as of the moment so pinili ko yung table sa pinakadulo kung saan walang tao.


I was not in my mind nung kinakain ko yung buko pie ko. But i felt someone sat beside me. When I turn around to look at who that person is,


"Justin. What are you doing here?"


"Hinahap ka. You weren't answering my calls, Elle. Nung tumawag naman ako sa bahay niyo, sabi ng Tita Arnie mo umuwi ka raw last Friday na umiiyak. What happened? Looks like whole weekend kang umiyak dahil mugtong-mugto yung mga mata mo. Did Ryan do this to you huh? Tell me, at humanda talaga siya sa akin."


Alam kong sa tono ng pananalita ni Justin ngayon, galit na galit na siya. And he looks like a hungry tiger ready to eat his prey alive.


I sighed.


"I appreciate the concern, really. But stay out of this okay? I can perfectly handle this on my own, thank you."


"What--? Ugh!" He looked frustrated. "C'mon Elle! Why are you protecting that fag? He doesn't deserve it!"


"I'm not protecting him, Just. Pabayaan nalang natin siya. Kahit may gawin pa ako or kayo, wala rin namang mangyayari. He's in love with another girl. And what I have to do is to accept that fact. It's hard, but it's what I'm doing now. So let's just not talk about this anymore, okay?"


He sighed. A sigh na parang sumusuko. And after a minute or two of silence,


"Halika nga dito."


I smiled at him then lumapit ako sa kanya. Bigla naman niya akong niyakap habang hinahawakan yung ulo ko.

"I'm sorry kung ganun yung inasal ko kanina, Elle. Ayoko lang kasing makita na nasasaktan ka. Kasi nasasaktan rin ako ng sobra-sobra. You're one special girl Elle, and you are the most special girl in my life..."


Sa mga narinig ko, I froze for a second, then bigla akong lumayo sa kanya and looked at him with questions in my eyes.


"Justin?"


Then the bell rang.

"Magkita nalang tayo mamaya, Elle."


What?


"Wait, Justin!"


Pero hindi na siya lumingon at dire-diretsong lumabas ng cafeteria. Then biglang nag-replay sa mind ko yung attitude niya towards sa akin.


His being extre sweet, extra caring, extra thoughful, the way that he changed when Dale and I got together, the way na magalala siya para sa akin, and that way he reacted a while ago.


Bigla akong nanghina. Tinukod ko yung mga siko ko sa table then i covered my face with my hands.


Why didn't I noticed it? Ang manhid ko...


Justin's in love with me,















and he's been in love with me for a long time already.

***

Hindi ako pumasok sa next class ko. What I did was that hinanap ko Justin. Gulong-gulo ako sa nangyari kanina. And one complication is enough. Ayoko ng dagdagan pa ang mga iniisip ko ngayon.


Pumunta ako sa room niya, pero wala siya. Kahit sa SB room, wala rin. Halos nalibot ko na lahat ng mga places kung saan nagpapalipas ng oras si Justin, pero wala talaga.


"Hi Elle!"


"Claire. Hey, nakita mo ba si Justin?"


"Yeah. Nasa music room siya."


"Music room? Ano'ng ginagawa niya dun?"


"Tumutugtog ng guitar."


"Marunong siyang tumugtog ng guitar?"


"Oo naman. Bakit hindi mo alam? Akala ko alam mo na lahat ng tungkol sa kanya. Hmm... shocking ha."


"Hindi naman lahat. Sige Claire, puntahan ko lang siya. Thanks."


Matagal ko na ngang kilala si Justin. Pero marami pa rin pala talagang bagay ang hindi ko alam tungkol sa kanya. Forever really isn't enough to fully know someone.


Nung malapit na ako sa music room, may narinig akong nagpe-play ng guitar. Siya na siguro yun. Pero nung hinawakan ko na yung door knob, napatigil ako. Ano'ng sasabihin ko sa kanya? Ugh! Sumugod ako dito para sana tanungin siya kung totoo ba yung hinala ko. Pero ngayon ko lang naisip na parang awkward. Kasi feelings na yun ni Justin. Tsaka, ang pangit naman tignan kung tatanungin ko lang sa kanya na, "Justin, may gusto ka ba sa akin?"


Nakakainis. Kung saan nandito na ako, hindi ko na tuloy alam kung itutuloy ko ba yung plano ko o hindi nalang. Hindi ko napansin na ilang minutes na pala akong nakatayo dun. Kaya nagulat ako nung may bumukas ng pinto at dire-diretso akong napasubsub sa katawan ng isang tao.


Pagtingin ko,


"Justin! Hey, ok ka lang ba?"


I didn't get a response. But instead, tinignan lang niya ako. Nahiya ako, kaya umiwas nalang ako ng tingin at nag-attempt na tumayo.


Pero pinigilan niya ako.


"Let's just stay like this for a while."


Gusto ko sanang mag-protesta. But with the way he said it, hindi na ako nakapgsalita. Is this really the Justing that I used to know before? Yung Justin na parati akong kinukulit, inaasar, pinapatawa, at konocomfort? Parang hindi. Kasi ibang Justin ang nakikita ko ngayon. Yung Justin na seryoso, walang emotion, at tahimik lang. Bakit ganito?


"Bakit ka nandito?"


"A-ah, g-gusto sana kitang kausapin."


"Tungkol saan?"


"A-ahm..."


Sasabihin ko ba o hindi?


"Ano Elle?"


"A-ahm... t-tungkol dun sa n-nangyari k-kanina..."


Again, I didn't get a response. But unlike kanina, pinatong lang niya yung braso niya sa ulo niya at pumikit.


"Hey, huwag mo akong tulugan."


"Ano ba ang gusto mong malaman?"


Hindi naman ako makapagsalita. Ano ba Elle?? Magsalita ka!


"H-huwag nalang pala. Hindi na ako interested."


Nung attempt ako ulit na tumayo, hindi na niya ako pinigilan. Tumayo na rin siya. Kaya ngayon, nakaharap kami sa isa't-isa pero nakatingin naman sa ibang direction. Bakit ba kami nagkakaganito?


"Si-sige Just, balik na ako sa class ko."


Pagkatalikod ko, narinig ko naman siyang magsalita.


"Kung gusto mong malaman kung may gusto ako sayo," lumapit naman siya sa akin at hinarap ako tsaka kinuha ang isa kong kamay at nilagay niya sa chest niya.


Oh god...


"Yeah,















"gusto kita, at gustong-gusto kita."

***


The whole morning and afternoon classes passed by ng wala akong matandaan kahit isang lesson man lang. My mind was too occupied by Ryan at lalong lalo na kay Justin at yung sinabi niya kanina. For Ryan, happiness ko yung nakasalalay. Kay Justin naman, yung friendship na inalagaan namin ng ilang tao. Nagulat ako sa sinabi niya sa akin kanina. But at the same time, na-guilty. Kasi hindi ko alam. Kaya unconsciously, nasaktan ko siya ng ilang beses na. Sobrang sakit din sa pakiramdam na nasaktan ko si Justin dahil lang sa minahal niya ako. At yung nararamdaman ko ngayon is like the three of us are in a cliff and one false move by me will cause one of them to fall. It's like isang pagkakamali ko lang, it's either tuluyan na kaming hindi magpapansinan ni Ryan or mawawala sa akin si Justin. Ayokong mangyari ni isa sa dalawang yun. It's too painful. Kakayanin kong kalimutan yung nararamdaman ko para kay Ryan para maging ok na kami. Pero hindi ko kayang i-transfer yung pagmamahal na yun kay Justin. It's just that, I don't see him as a boyfriend-material. But I don't know. Ayoko munang magsalita ng tapos. Pero ayoko rin na paasahin siya because right now, my heart is owned by someone who doesn't want my love. And as of now, I just want things to be back to what is was before. No commitments, no complications, no heartaches.

"Elle!"


"Oh Rai, pauwi ka na rin?"


"Yup. Bakit wala ka kanina sa meeting?"


"Huh? May meeting pala?"


"Oo. Hindi ka ba sinabihan ni Justin?"


"S-si Justin? A-ahh, oo nga pala. Sinabihan niya ako. Nakalimutan ko lang."


"Nakalimutan mo? Sure ka?"


"Oo. Bakit?"


"Well, first of all, hindi ikaw yung tipo ng tao na madaling makalimot ng mga responsibilities. And ito yung first time na hindi ko naka-attend ng meeting."


Kilala na talaga ako ng mokong na ito. Tsk tsk tsk.


"Oo na. Ang totoo niyan, hindi ko talaga nakalimutan kasi hindi naman ako sinabihan ni Justin na may meeting. And last morning pa kami huling nagkita Rai."


"Hmm... hindi usual sa inyo na once lang magkita sa buong araw. Hmm... nag-away ba kayo?"


Hindi ko sinagot yung tanong niya at umupo nalang ako sa bench sa harap ng room namin. Sinundan naman niya ako at umupo rin siya sa tabi ko.


"Alam mo ba na hindi talaga si Claire yung gusto ni Justin, Rai?"


"Whoa... teka, teka. Bakit mo tinatanong yan?"


Tinignan ko siya. He looked shocked.


"I guess alam mo. And I think alam mo kung sino talaga yung gusto niya."


I sighed.


"Sinabi na ni Justin sayo?"


"Yeah. But he didn't explain. He immediately left me pagkasabi niya na... na..."

"Na mahal ka niya?"

"Haist. Ang awkward talaga pakinggan. Pero yeah, yung nga."


"Nag-usap na ba kayo ulit?"


"Hindi. Ayoko muna. Hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko sa kanya."


"Haist. Tama talaga yung hula namin nina Dustin at Daniel. Hahantong talaga sa ganito yung situation."


"So matagal na pala talaga ninyong alam lahat ang totoo." Humina naman yung boses ko sa pagkasabi ko nun.


"Elle, huwag kang magtampo. Justin respects his brother and he respects you too a lot. Kaya hindi niya magawang sabihin sayo yung totoo. Tsaka iniisip rin niya yung friendship ninyo. Kung sinabi niya sayo noon, parehas pa rin naman ang mangyayari eh. Magkakaganito pa rin kayong dalawa. So he just kept quiet para wala ng complications. Pero wala eh. I guess sinabi na niya kasi hindi na niya kinaya. Matagal-tagal na rin siyang may gusto sayo Elle. Ang hirap kayang magtago ng feelings. Lalo na at close pa kayong dalawa."


"I know. Pero Rai... ayokong saktan ulit si Justin. Pero hindi naman pwede na ganito nalang kami eh. Gusto kong mabalik yung dating kami. Hindi ko kaya na mawalan ng isang kaibigan na tulad niya."


Hinawakan naman niya yung isang kamay ko.











"I'm sorry Elle. Pero sa tingin ko, the two of you will stay like this for a long time."