Elle Lopez - 7

Ilang buwan na ang nakalpas simula ng mangyari yun. At hanggang ngaun, hindi ko pa rin alam kung sino ang tao na yun. Kaya hanggang ngayon din ay litong-lito pa rin ako. Hindi ko pa rin alam kung bakit ko naramdaman iyon sa kanya na dapat ay kay Ryan ko lang maramdaman. And speaking of Ryan, hindi pa rin kami nag-uusap. Kung nuon eh naga-attempt siya, ngayon hindi na. Ni hindi nga niya ako tintgnan.



I sighed.


Gabing-gabi na pero nandito pa rin ako sa school. Sa dinami-rami kasi ng iniisip ko, hindi ko na namalayan ang oras. Kaya ngayon eh mag-isa nalang akong naglalakad sa halos deserted na hallway.


“Aray!” handang-handa na sana akong paulanan ng sermon yung taong bumangga sa akin ng pinto ng music room ng marinig ko yung boses na yun.


“Elle? I’m sorry. May masakt ba sayo?”


Pagtingin ko,


“Ryan…”


Para akong maiiyak. Ang tagal kong inisip kung kalian ulit kami mag-uusap. Ngayon pala. Oo at hinanda ko yung sarili ko para sa araw na ito. Pero hindi pala sapat yun. Kasi andun pa rin yung mabilis na pagtibok ng puso ko at andun pa rin yung pagmamahal ko sa kanya.


“Ok ka lang?”


Kaht ganito yung situation namin, concerned pa rin siya sa akin.



“Yeah.”



And there’s his smile. Kung alam lang niya kung gaano ko ka gusto na nginingitian niya ako.



“Bakit nandito ka pa?”



“Hindi ko kasi namalayan yung oras.”


Kung mag-usap kami ngayon, parang walang namagitan sa amin na masama noon. Everything seems like normal. And I like it this way. :)


“Nag-iisip ka na naman ba?”



I just smiled at him. Kilala na talaga niya ako sa konting panahon lang na pagsasama namin.


“Eh ikaw? Bakit nandito ka pa rin?”


“May ginawa lang ako.”


“Sa music room?”


“Oo.”


Nagintay ako na sabihin niya kung ano ba yung ginawa niya. Pero wala eh.


Naglakad lang kami ng naglakad papunta sa gate. We were quiet though. Walang nagsasalita at walang naga-attempt na magsalita. Weird, pero hindi boring yung feeling. Hindi awkward. I feel at ease with him. Alam kong ganun din siya sa akin. It’s just so nice. But good things don’t last for long. Nakarating na kasi kami sa gate and kailangan na naming maghiwalay.


“Sige Ryan, uwi na ako. Ingat ka.”


Hind ko na hinintay yung sagot niya at umalis na ako. Ayoko lang marinig na nagpapaalam siya sa akin. Hearing someone bidding me goodbye doesn’t feel good.


Nasa waiting shed na ako at naghihintay ng jeep pauwi. Malas ko lang kasi parating puno yung mga jeeps na dumadaan. And nakaktakot pa naman sa bahagi na iyon. Madilim kasi and natatakot ako na baka may mga basagulero na maligaw at may gawin silang masama sa akin.


“Hey,”


Napasigaw ako ng napakalakas. Pinaghahampas ko ng bag ko ang taong yun at pinagsususuntok ko siya. Hinawakan naman nya ako sa mga kamay ako.


“Bitiwan mo ako!” at pinagsususuntok ko na naman siya.


“Aw! Stop it--aw--stop it!”


“Huwag mo akong englishan rapist ka! Virgin pa ako! Hindi ako makakapayag na ikaw ang makakakuha sa virginity ko! Rapist!”


“Rapist? I’m not—aw—it’s me! Ryan!”


Natigilan naman ako. Did he say Ryan? Pagtingin ko,


“Oh my god! Ryan!”


Bigla naman akong napayakap sa kanya.


“You scared me to death! Akala ko, mare-rape na talaga ako!”


“Hmm…”


Natauhan naman ako. I was hugging him!


“Aww! Para saan yun?” hinampas ko kasi siya sa braso para makabawi ako sa pagkapahiya na naranasan ko.


“Huwag ka kasing mananakot!”


“Hindi ko naman inakala na matatakutin ka pala."


Hinampas ko na naman sya ulit. Kitang-kita sa mga mata niya na pinagtatawanan niya ako.


“Bakit ka ba nandito? Sa kabilang kanto yung sakayan papunta sa inyo diba?”


“Sinundan kita. You think hahayaan kitang umuwi ng mag-isa sa ganitong oras?”


Na-touch naman ako. Concern pala siya sa akin pero minaltrato ko lang. Nakonsensya naman ako.


“S-sorry nga pala kung nagawa ko yun sayo.”


This time, hindi na talaga niya tinago yung ngiti na kanina pa niya pinipigilan.


“Ok lang yun. Basta sa susunod, huwag mo ng ipagsigawan na virgin ka pa. Mahirap na. Baka—“


“RYAN CORTEZ!” pinigilan ko na siya sa kung ano man yung sasabihin niya. Hindi pa ako nakarecover sa pagkapahiyang inabot ko kanina. Pero tumawa lang siya at pumara ng jeep.


Hindi muna kami dumiretso sa bahay pagkarating namin sa village. Saturday naman tomorrow so naglakad-lakad muna kami sa park. Hindi na nakapagtataka na maraming tao ngayon ang nandito. May mga ilaw na nagmumula sa mga poste at may fountain naman sa pinakagitna ng park. May apat naman na pavilion at dumretso kami sa isa sa mga yun.


“Maganda ang village ninyo.”


“Yeah.”


Then I heard him sigh.


“Break na kami.”


Nagulat ako. No, sobrang nagulat ako. Kaya siguro hindi ako makapagsalita. Eh hindi ko rin naman alam kung anong sasabihin, o ang dapat kong maramdaman.


“It’s been a week actually.”


“A-aah.”


Gusto kong batukan yung sarili ko. Naguguluhan ako. Dapat ba akong maging masaya kasi single na ulit si Ryan or malulungkot dahil nasaktan siya sa break up nila ni Jam?


“Yeah.”


“S-sino ang nakipag break?”


“Ako.”


Napatingin naman ako bigla sa kanya.


“Ikaw??”


Parang hind yata kapanipaniwala yun.


Tumango naman siya habang nakatitig sa akin.


“B-bakit naman?”


“I discovered na iba na pala ang mahal ko.”


Gusto ko siyang pagsasampalin at pagsusuntukin sa sinabi niya. Bakit parati nalang niya akong sinasaktan? Hindi ba niya nakikta na nasasaktan ako? Wala ba talaga siyang pakialam sa nararamdaman ko?


“Good for you.” Thank God at nakakapagsalita pa ako sa kabila ng paninikip ng dibdib ko.


“You know, akala ko simpleng paghanga lang yung nararamdaman ko sa kanya. Pero hindi pala. Kasi hindi simpleng paghanga lamang ang sinasabi ng puso ko. Sinasabi nito na mahal ko siya. Mahal na mahal.”


“Ok, that’s it. Uuwi na ako.”


Pinigilan naman niya ako.


“Don’t touch me!”


“Ano'ng problema?”


“Ano'ng problema? Ikaw yung problema! Sinabi ko ba sayo na gusto kong malaman yung mga kwento mo tungkol diyan sa babae mo? Hindi! Oo at sinabi ko nuon na makikinig ako sa mga problema mo. Tutulungan pa kita kung pwede. Pero hindi ko kayang marinig yung mga kwento mo tungkol sa babaeng mahal mo. Nakapagpigil pa ako nuon kay Jam. Sinabi ko sa sarili ko na, ‘kaya mo yan Elle. Kaya mo yan.’ Pero ngayon, hindi na. Alam mo kung bakit? Kasi ang sakit-sakit na. Ang sakit-sakit na kasi mahal kita.” Nakita ko yung pagkagulat sa mukha niya. And then napalitan ng guilt. Gusto ko na naman siyang suntukin. Guilt? Bakit? Kasi hindi niya ako kayang mahalin? “Bakit Ryan? Bakit hindi mo ako kayang mahalin? Nandito naman ako parati para sayo ah. Ano ba ang wala sa akin at hindi mo ako magawang mahalin? Sana ako nalang Ryan. Sana ako nalang…” Napahagulgul ako ng iyak. Ako ba talaga yung nagsalita? Ang sagwa pakinggan. Kaya bago pa siya may masabi sa akin na makakadagdagsa sakit na nararamdaman ko, umalis na ako.


“Elle—“


“Don’t Ryan. Just… don’t talk. Ayokong marinig kung ano man yung gusto mong sabihin. Kalimutan mo nalang yung mga sinabi ko. Hindi naman mahalaga yun. Sige, salamat nga pala sa paghatid. Alam mo naman yung way pabalik diba? Sige Ryan, ingat…”


Tumakbo na ako pauwi ng bahay at dumiretso ako sa kwarto ko. At doon na ako umiyak ng umiyak. Ang nasa isip ko lang eh yung mukha ni Ryan at yung mga nagawa niya para sa akin. Kaya hindi ko na matandaan kung ano yung mga pinaggagagawa ko nung weekend nay un. O kung mayroon man akong ginawa. Kaya hindi ko na namalayan na,






















Monday na pala.