Elle Lopez - 3

Dumiretso ako sa Gym pagalis ko sa SB. And right now eh naglalaro ako ng basketball ng mag-isa. Nag-eenjoy talaga akong laruin ang larong ito. Nakikipaglaro rin ako ng by team. Pero hindi always. Mas enjoy kasi ako ng ako lang. Pawis na pawis na nga ako eh. Dribble, then shoot. Dribble, then shoot. Nag-try akong mag 3 piont shot, and then,


Pasok!

"Nice."

Laro pa rin ako ng laro ng may narinig akong pumalakpak. Si Ryan. Mukhang kakatapos lang niya maglaro.

"You're good."

"Thanks."

"Bakit mag-isa ka lang?"

"I prefer to play solo kaysa makipagbungguan sa ibang players."

"Pero mas enjoy naman kung marami kayo."

Nagkibit lang ako ng balikat. Magkaiba kami ng opinion. So it's no use na ipaglaban ko pa yung sagot ko. Nag-shoot ako ulit. Pasok again.

"Can I play with you?"

"One on one?"

"Yeah."

"Okay."

"Great. So ano pang hinihintay natin? Let the game begin."

Then naglaro kami. Men! Mali yata na nakipaglaro ako sa kanya. Because there's no denying na magaling talaga siya. Pero siyempre, hindi ako papatalo.

Nakakainis lang minsan kasi kapag nasa akin na yung bola and he blocks my way, nginingisihan niya ako. Tuloy, nawawala ako sa concentration ko. Kaya naaagaw niya yung bola.

One minute to go nalang at tie na yung score namin. Yep. Tie. Sabi ko nga diba na hindi ako magpapatalo. I've been playing this sport ever since fifth grade.

Hindi ko lang inaasahan na yung time na magsho-shoot siya at tumalon ak para agawin yung bola, nadaganan niya ako pagkababa niya. Kaya napahiga kami sa floor. Naramdaman ko naman na sumakit yugn likod ko.

"Ow."

"Ok ka lang?"

Nagulat ako kasi nasa ibabaw ko siya ang ang lapit-lapit ng mukha niya sa akin. Sisigaw na sana ako ng makita ko yung expression ng mukha niya. Concern was writen all over his face. Kaya natameme ako. And my, mas gwapo pala siya sa malapitan. I was looking at him ang he was looking at me. And andun na naman yung malakas na tibok ng puso ko. I don't knwo why pero gusto ko yung feeling habang tinitignan ko siya. There's something about it na hidni ko lang ma-explain. And it's a shock na hindi ako nagrereklamo sa bigat niya. I actually like it.

"Ehem."

Nagulat kami parehas kaya napalayo bigla yung mukha niya sa akin and tumayo na siya. Siyempre tinulungna din niya akog tumayo.

"I just want to remind you na bawal ang x-rated dito. "Si Rai.

Binatukan naman siya ni Daniel.

"Loko ka, bro. Nagkakahiyaan na nga sila, sinegundahan mo pa. "Alam kong namumula na yung mukha ko. Hindi dahil sa pagod kundi dahil sa nangyari.

"Nakakadalawa ka na sa araw na ito bor, Sumosobra ka na." Nag-attempt naman siya na batukan din si Daniel.

"Ano bang ginagawa ninyo rito?"

"Nakakaistorbo ba kami? Sorry. Sige, ituloy na ninyo yung ginagawa ninyo." Si Dustin. Then narinig ko yung binulong niya."Kung ano man iyon,"

"We were just playing."

"Okay."

Pero halata pa rin na hindi sila kumbinsido. They were all smiling like crazy now.

"It's true!"

"Ok nga. Huwag kang defensive. Nagpapahalata ka tuloy."

"Shut up Rai."Tumawa lang siya.

"Totoo yung sinabi ni Elle. We were just playing ng magkaroon ng aksidente. Kaya yun..."

Again, they all just smiled. Loko talaga ang mga 'to.

"So, ano na pala ang score?"

"It's a tie."

Tinignan ko siya.

Tinignan din ako niya.

Then yumuko kami parehas.

"I can smell something in the air..."

"Yeah, amoy pawis. Kaya aalis na ako bago pa ako himatayin sa mga amoy ninyo."ero hindi naman talaga totoo yun. Acutally, ang bango pa rin nilang lahat kahit pawisan na.

"Ang sama mo, Elle. Ang bango-bango ko kaya. Hmm... Amoy pawis!"

"Rai Valdez, kailan ka ba titino?"

"Hindi na. Kasi kapag nangyari yun, magiging boring yung mga walang kulay ninyo na mga buhay."

"Talaga? Hmm... Sabagay."

"Kaya bayaran na ninyo ako. Aba, ang hirap ata magpatawa. Kailangan ko ng talent fee. So, ano na? Bayad na."

"May bayad pala yun? Oh sige, promissory note muna. Wala na akong pera."

"Ako rin wala na."

"Same here."

"Ako meron. Kaso maghahanap pa ako ng bagong entertainer. Yung walang bayad. So wala na rin pala akong pera."

"Ang labo ninyo."

"Ikaw din naman ah!"

"Hindi kaya. At wala na kayong makikita pa na bagong entertainer. Nag-iisa lang ata ako."Then nag-pose siya na pinapakita yung muscles niya sa braso. Anong connect??

"May ganyan din ako! Mas malaki pa! See?"

"Oi, oi, oi. Ano yan? Muscle yan? Hindi yan muscle! Ito ang muscle."

At nagkanya-kanya na sila ng payabangan ng muscles. Except for Ryan kasi tinatawanan lang niya yung apat na kolokoy. Then tinignan niya ako.

"Don't expect me na mag-pose ng ganyan. Hindi pa ako nasisiraan ng bait."

He chuckled.

"I don't. I just can't believe na members sila ng student buddy. Ang gulo kasi."

"Kayong apat diyan. Umayos nga kayo. Narinig niyo yung sinabi ni Ryan? Baliw daw kayo."

"Hindi naman yan yung sinabi niya ah."

"Oo nga."

"Yun kaya. Bingi lang talaga kayo."

"Hindi kaya. 20-20 kaya yung vision ko."

"Anong connection?"

"Wala. Yun lang talaga yung gusto kong sabihin."

"Ewan ko sa inyo. Aalis na nga lang ako. Bye Ryan."

"Bye Elle."

"Paano kami?"

"Wala."

"Bakit??"

"Kasi cute ako."

"Ganun ba? Oh sige, umalis ka na."

"Mag-ingat ka sa daan ha?"

"Sumulat ka, Elle!"

"Mamimiss mo ako!"

And umalis ako ng gym na tumatawa. Napailing na lang ako. Sabagay, kung wala sila, hindi siguro akomakakatawa ng ganito.

Kinuha ko lang yung bag ko sa room then pumunta na ako sa CR at nagbihis ako. Matagal-tagal din akong nag-stay dun. Umupo lang ako sa lababo at nag-isip ng kung ano-ano. Paglabas ko, madilim na. Pero hindi ko pa rin naiwasang makita ang dalawang tao na nakatayo malapit sa mga lockers. Ryan and Jam. From this view, it was pretyy obvious that they were having a serious talk. Jam was the one talking and nakayuko naman si Ryan na tumango-tango. Hinawakan ni Jan yungmukha niya and then, she left.

I got curious. Lalo na nung sinandal ni Ryan yung braso niya sa wall at sinandal niya yung ulo niya doon. Nilapitan ko naman siya.

"Hey, ok ka lang? "Ano ba Elle. Obvious namna na hindi.

"No." Kita mo na?

"Sinabi mo sa akin nuon na gusto mo akong maging kaibigan diba? And tinuri na rin kitang kaibigan. Kung ok lang sayo, handa akong makinig. What are friends for naman diba?" Tinignan niya ako sandali. And then binalik niya sa pagkakasandal yung ulo niya.

"I've known Jam for a long time ago. Tulad ng sinabi niya noon, we're neighbors. We shared each other's secrets and problems. Naging sobrang close kami kaya hindi naiwasan na mahulog yung loob namin sa isa't-isa. So we got together. We were very happy back then. We were inseperable. I couldn't ask for more. But one day, bigla na lang siyang nanlamig sa akin. I confronted her. She said that she fell out of love with me. At that time naitanong ko sa sarili ko na, "Is that possible?". Parati kaming magkasama then bigla na lang mawawala yung damdamin niya para sa akin? Then she broke up with me. Yun na yung pinakamasakit na naranasan ko sa buhay. Pati pagkakaibigan namin ay nasira. Nag-transfer siya ng school and we wee avoiding each other. Kaya nga kahit neighbors kami, hindi kami nagkikita. I wanted to move on. Pero hindi ko kaya. So I transferred here because I want her back. But she's treating me like a stranger. Na parang wala kaming pinagsamahan. Kanina, I asked her to be my date sa party, but she rejected me."Bumuntong hininga siya tapos humarap siya sa akin. "I just don't know what else to do to win her back. Life without her is just so painful. I love her."

Habang sinasabi niya yun, damang-dama ko yung sakit na nararamdaman niya. And ayokong nakikita siyang nasasaktan. Hindi ko alam kung bakit ako nasasaktan na makita siya sa ganitong sitwasyon. Kaya ginawa ko ang isang bagay na kahit sa panaginip ay hindi ko aakalain na magagawa ko.

I hugged him.

Alam kong nagulat siya sa ginawa ko. Pero pinabayaan lang niya ako.

"I know the feeling of losing someone you love so much. Kaya alam ko kung anong nararamdaman mo. Narinig ko na nakakapagpagaan ng pakiramdam ang isang hug. So kahit man lang saganitong paraan eh mabawasan yung sakit na nararamdaman mo. Ayokong makakita ng taong nasasaktan. Lalo na sa mga kaibigan ko. So, "Tinignan ko siya. "ayokong makita ka na nasasaktan. Just smile ok? Problema lang yan. Masosolusyunan din yan. Tutulungan pa kita. Then I smiled at him. He lookd like he's going to cry. And I find that cool in a guy. Then, he gently pulled me to him."









"Thank you."

***

Pagkaalis ko sa bahay eh dumiretso na ako sa kwarto ko at nahiga na agad ako. Hindi na ako kumain kasi wala akong gana.

"Did he really hug me?"

Naramdaman ko na naman yung mabilis na tibok ng puso ko. And uminit naman yung mukha ko. I love the feeling of being in his arms. I felt so peaceful, so secured, so proud na nung time na nangangailangan ng kaibigan si Ryan, nandun ako. I felt special too. Alam kong hindi ako dapat makaramdam ng ganito. He only did that out of gratitude. Pero hindi ko talaga magawang suwayin yung sarili ko. Hindi ko maiwasan na kiligin. After two years, ngayon ko lang ulit naramdaman ang ganitong feeling. Ang sarap. Kaya after two years din, ngayon lang ulit ako nakatulog ng may ngiti sa mga labi. :)