Elle Lopez - 11

Pagkatapos ng kanta, pumalakpak naman yung mga tao. Ang lakas nga eh. Thankful naman ako at nagustuhan nila.



After nun, hinanap ko si Ryan. I want to talk to him. Pero hindi ko na siya nakita. So pinabayaan ko na muna. But hindi ako makakapayag na hindi ko siya makausap.



For the next hour or so, nag stay lang kami dun habang nagkakantahan na yung ibang classmates ko. Naki-join ako sa kanila kanina. Pero umalis ako at ngayon, andito ako sa bar at umiinom ng mag-isa. Pero konti lang naman.



"Bakit ka umiinom ng mag-isa?"



"Justin."



Umupo naman siya sa tabi ko at nag-order na rin.



"You did well kanina you know."



"Thanks. Kinabahan nga ako ng sobra eh."



"Hindi naman halata."



And for the next 30 minutes or so, nag-usap lang kami ni Justin na parang wala lang. And I liked it. Pero bigla nalang niya sinabi na,



"About dun sa sinabi ni Ryan..."



I froze for a minute. But then I realized na kailangan talaga namin pagusapan ang tungkol dun. So I tried my best to talk to him about that stuff.



"So ikaw pala talaga yun."



I didn't get a reply.



"Hindi ako nag-expect na ikaw yun alam mo. Kasi naman, for the past years, ni hindi pumasok sa isip ko na may gusto ka pala sa akin..."



I heard him sigh.



"I'm sorry Elle kung hindi ko sinabi sayo. I just thought that it was for the best. Na mas maganda talaga na itago ko nalang. Nag-attempt ako sa sabihin sayo noon, pero nalaman ko naman na may gusto si kuya sayo. And knowing his condition, pinaubaya nalang kita sa kanya. And when he left us, ang ilap-ilap mo naman sa mga tao. Kaya ni-respeto kita. Sabi ko sa sarili ko, someday, masasabi ko rin sayo. Na may tamang panahon para dun. So I stayed by yourside. I took care of you, and I've secretly loved you. Contento na sana ako dun and hindi ko na sana ipapalaam yung feelings ko sayo. Pero naging masyado ka kasing observant eh. Kaya wala na akong nagawa kundi sabihin sayo ang totoo."



"Just, I'm really sorry kung nasaktan kita. Hindi ko sinasadya yun. Alam mo naman na ayaw na ayaw ko na masaktan ka diba? I'm really, really sorry."



"Shh... wala ka namang kasalanan eh. So don't feel guilty about it okay?"



Tumango nalang ako.



"Pero Elle, may gusto lang akong itanong sayo."



Tinignan ko naman siya.



"Ano yun?"



He looked at me straight in the eyes.



"May pag-asa ba ako sayo?"



I was caught off guard by his question. I didn't expect him to ask me that. So medyo natagalan bago ko siya sinagot.



"I don't know..."



Yumuko naman siya.



"I really don't know. Ayokong saktan ka, pero alam mo naman kung sino yung gusto ko diba? Pero ayokong ring magsalita ng tapos. Wala rin naman kasing gusto sa akin si Ryan. So it's no use na mahalin ko pa siya. I want to forget him. And I'll try my best to forget him."



Hinawakan naman niya yung kamay ko.



"Elle, hindi ako mawawalan ng pag-asa na baka someday, mahalin mo rin ako. Maghihintay ako sayo Elle. Kahit gaano pa katagal yun, maghihintay talaga ako."



"Hey, may ibang babae naman diyan eh. Baka dahil hindi mo binigyan yung sarili mo ng chance na magmahal ng iba, hindi mo pa makita yung girl na destined para sayo."



"I'll take my chances. Basta maghihintay ako sayo. And wala ka ng magagawa dun. So huwag mo na akong pigilan okay?"



Napangiti naman ako sa tono ng pagkakasabi niya nun.



"Okay po." Then kinurot ko sa siya pisnge. "Ikaw talaga. Ang kulit!"



"Siyempre. Kaligayahan ko na yung nakasalalay eh."



"Haha! Oo na! Hindi ako sanay na ganyan ka sa akin."



"Pwes, masanay ka na. Dahil ngayon na alam mo na na may gusto ako sayo, hindi mo na ako mapipigilan na ipa-feel sayo yung pagmamahal ko sayo."



"Justin Contreras, ang corny ha."



He just smiled. I'm glad na unti-unti ng bumabalik yung dating kami.



"Akala ko talaga si Claire yung gusto mo."



"Front act ko lang yun. Para nga hindi ma-obvious na yung totoong gusto ko, eh yung babae na parati nalang akong binabalewala."



"Oy! Anong binabalewala? Hindi kaya!"



"Oo kaya. Pero alam mo, nalungkot talaga ako ng sobra nung mga times na hindi tayo nag-uusap. Namimiss kasi kita eh."



"Ako din naman eh. Pero ang awkward kasi Justin. Kaya pinili ko nalang na huwag kang kausapin. Hindi ko rin naman alam kung ano yung sasabihin ko sayo."



"Okay lang yun. At least ngayon, okay na tayo. Diba?"



I smiled at him. Then tumango ako at niyakap ko siya.



"I'm so glad na okay na tayo."



"Ako rin." :)



"Psst!"



Nung tinignan namin kung sino yung nag-psst,



"Rai and company. Anong ginagawa niyo dito?"



"Uy, Rai and company daw oh. Pwedeng pangalan ng banda diba?"



"Shut up. Ang pangit ng pangalan na Rai. Dapat, Dustin and company."



"Anong Dustin and company? Dapat Daniel and company!"



"Tumigil nga kayo! Haha! Ang feeling niyo naman na magkakaroon kayo ng banda."



"Drummer ako kaya ako!" sabi ni Rai.



"Marunong akong mag-guitar!" Sabi ni Dustin.



"At ako yung vocals. Oh diba? Pwede!" sabi ni Daniel.



"Marunong kang kumanta tol?"



"Hindi. But I can still try."



Ginawa naman niyang mic yung baso ni Justin na wala ng laman.



"Kung ako nalang sana ang iyong minahal, di kana muling mag-iisa. Kung ako nalang sana ang iyong minahal, di kana muling luluha paaaa!!"



"Tol! Lumilindol!"



"Ang sama mo Justin! Malakas ka lang mangalaska ngayon kasi okay na kayo ni Elle!"



"Talaga."



"Sus. Eh nung not in good terms kayo, para kang binagsakan ng langit at lupa."



"Elle, oh Elle. Bakit mo sinaktan ang puso ko? Alam mo ba na matagal na kita sinisinta?" si Daniel. Ginagaya niya si Justin.



"Oh Justin oh justin, patawad at nasaktan kita. Pero huwag kang magalala, kasi ngayon, iibigin na kita!!" si Rai.



Sinugod naman ni Justin sina Rai at Daniel at pabirong pinagsususuntok.



"Mga baliw talaga."



"Oo nga. Pro aminin mo, nakakamiss din yung ganito tayo."



I smiled at Dustin.



"Yeah, tama ka nga."


***

Justin and the others were having videoke. Ako naman, I went to the sea side para magpahangin. The view was so beautiful. The moon was shining above the sky and the sea was reflecting its beauty. So wonderful.


Nung tumingin ako sa paligid, I saw a familiar figure. Nakaupo siya habang nakatingin sa dagat. It was dark on that part of the resort so medyo hindi talaga klaro yung mukha niya. But my heart perfectly knew who that person is.


So nilapitan ko siya.


"Hi!"


Nagulat ata siya sa akin.


"Elle! Anong ginagawa mo dito?"


"Nagpapahangin. Ikaw?" Tumabi naman ako sa kanya.


"Nag-iisip." mahina lang yung pagkakasabi niya nun pero narinig ko pa rin.


"Alam mo, nakakabaliw ang sobrang pag-iisip. Kaya kung ako sayo, kakalimutan ko muna ang mga problema ko and I'll just enjoy the view. Breathtaking isn't it?


"Yeah."


Paglingon ko sa side niya, hindi siya nakatingin sa dagat kundi sa akin. Nahiya naman ako kaya binawi ko agad ang tingin ko.


Ako ba yung tinutukoy niya? Hindi siguro. Ang feeling ko. May ibang mahal na siya eh. :(


"Hey, gusto ko lang sana itanong kung nag-usap ba tayo kagabi. Nung sa middle of the night na ata yun?"


Kahit hindi ko siya lingunin, alam kong tinititigan niya ako. Ano kaya ang iniisip ng isang 'to?


"Hindi. Bakit?"


"I had a dream kasi."


"What was your dream all about?"


"Can't remember that well. But I felt that iiwanan mo raw ako." pabulong na sabi ko.


I didn't hear a reply from him. I guess narinig niya. Kaya hindi nalang siya nag-comment. Haist...


"Sorry."


"Bakit ka nagso-sorry Elle."


"Baka lang kasi hindi mo nagustuhan yung sinabi ko."


"Hindi naman sa ganun. Hindi ko lang kasi alam kung ano yung dapat kong sabihin."


So ganun pala yun.


"Okay. Pero Ryan, yan din ba ang reason mo kung bakit mo ako iniiwasan these past days?"


Silence. After a few minutes,


"I guess."


"Alam mo, pwede mo naman akong prangkahin eh. Pwede mo naman akong diretsahin na wala ka talagang gusto sa akin. Mas mabuti nga yung ganun para hindi na ako umasa pa. Masakit rin naman kasi eh. Masakit sa pakiramdam kapag iniiwasan ka ng taong mahal mo."


"I'm sorry Elle. Na-guilty lang talaga ako."


"Bakit ka naman magi-guilty? Wala ka namang ginawa na masama ah."


"Meron. Nasaktan kita. Nung pinagtapat mo sa akin yung nararamdaman mo, na-conclude ko na ilang beses na pala kitang nasaktan. I swore to protect you. Pero ako pa mismo ang nanakit sayo."


"I told you before, hindi ko kailangan ang protection na sinasabi mo. I can perfectly take care of myself. Malaki na ako. Kayang-kaya ko ng lutasin ang mga problema ko. So you don't need to be guilty okay? Stop that na."


He sighed.


"Kalimutan mo na ako."


When I heard him say that, parang gumuho yung mundo ko. I know sinabi ko na gusto ko ng mag move on at sinabi ko sa kanya na prangkahin na ako. Pero iba pa rin pala talaga ang impact kapag harap-harapan ng sinabi sayo.


I tried my best na itago sa kanya na nasasaktan na ako. Kaya nakuha ko pang magbiro.


"Baliw. Hindi naman yun ganun kadali eh. Ikaw talaga. Huwag kang masyadong magmadali. Dadating din a-ako d-dun."


Pumiyok na talaga ang boses ko. Kaya mo yan Elle.


"Wala kang mapapala sa akin Elle. Alam mo yan."


Nararamdaman ko na konti nalang at tutulo na ang luha ko. Pero kaya ko 'to. Hindi ako iiyak sa harap niya. Kaya mo yan Elle. Kayang kaya mo yan.


"Alam ko naman yun eh. Pero pwede bang hayaan mo nalang ako na mahalin ka? Hindi naman kita naiistorbo diba? Hindi rin naman kita inaabala. Mahal lang naman kita eh. Ok lang ba?"


Bakit ganito? Bakit kailangan pa niyang sabihin sa akin yun? Sana hindi ko nalang sinabi sa kanya na prangkahin nalang niya ako para hindi ko na maramdaman itong nararamdaman ko. Kasi ang sakit-sakit eh.



"Pwede ba Elle? Hindi kita mahal."



And that was the final blow. Siguro dahil hindi ko na kinaya pa at ang sakit-sakit na talaga, tumulo na yung mga luha ko. Mabuti nalang at madilim dun kaya hindi niya nakikita na umiiyak na ako.



"Ang sama mo naman. Para mahalin ka lang eh hindi pa pwede."


Pinunasan ko naman yung mga luha ko.


"After this night Elle, huwag mo na akong kausapin pa at hindi na rin kita kakausapin. Simula bukas, wala na akong kilalang Elle Lopez at wala ka na ring kilala na Ryan Cortez. Let's just avoid each other. It will be the best for all of us."


Alam kong alam na niya na umiiyak na ako. Pinunasan ko ng pinunasan yung mga luha ko pero wala pa ring silbi kasi patuloy pa rin ang mga yun sa pag-agos. Even though it was so hard to talk, I managed to say something.


"Kung yan ang gusto mo, okay. Kung totoo nga na it will be the best for all of us, okay. Pero bukas pa naman magsisimula ang lahat diba? Pwede ko pang gawin ngayon ang gusto kung gawin."



"Elle..."



Nag-transfer ako ng place at pumunta ako sa harap niya. Kaya ngayon, magkaharap na kaming dalawa. Then hinawakan ko yung dalawang kamay niya. Tinignan naman niya ako.



"Masakit. Masakit na masakit. Pero alam mo, wala akong pinagsisisihan ni isa sa mga yun. Masaya nga ako kasi nakilala kita. Nagpapasalamat din ako at tinuruan mo ako na magmahal ulit. Thank you talaga. Thank you talaga ng sobra s-sobra..."



Huminga nalang ako ng malalim para kahit papaano eh mabawasan ang puot na nararamdaman ko ngayon.



"Promise, I'll do my best p-para makalimutan ka. But before I do that,"



Humigpit ang pagkakahawak ko sa mga kamay niya then I slowly brought my face closer to his until our lips are almost touching.



"before I that, I just want to say that,"



I crossed the distance of our faces and brought my lips to his. I kissed him with all my heart. Then I told him what my heart wants him to know.




















"I love you." then umalis na ako.