Elle Lopez - 13

He loves me. He really loves me! Pero bakit kailangan pa niyang umalis? Bakit kailangan pa niyang sabihin sa akin na hindi niya ako mahal at hindi na niya ako gustong makita pa? Bakit?


Ang dami kong tanong sa isip ko. At pagod na pagod na rin ako na nananatiling unanswered ang mga yun. So sinundan ko siya.


"Ryan!"


Alam kong narinig niya ako kasi hindi pa naman siya nakakalayo sa akin. Pero hindi siya lumingon. Nakita ko naman na binilisan niya ang paglakad niya.


"Ryan! Mag-usap tayo!"


Hindi pa rin siya nakining at tuloy-tuloy sa paglalakad na ngayon eh tumatakbo na talaga. Tumakbo din ako. Kailangan ko siyang mahabol.


Ano ba ang problema nito at ayaw niya akong maka-usap?


"Ryan tumigil ka!"


Wala pa rin. Takbo pa rin siya ng takbo. Ang bilis nga niya eh. Pero kailangan kong makahabol. Kung kanina eh konti lang ang pagitan namin, ngayon eh masasabi ko na malayo na talaga siya sa akin. Dumaan kasi siya sa hallway kung saan maraming tao so kailangan ko pang makisiksikan.


"Hi Elle---"


"Move! Ryan!!"


Napansin na siguro ng mga tao na nhinahabol ko si Ryan kaya bigla nalang silang pumunta sa sides para makagawa ng way at ng mabilis ko pang mahabol si Ryan.


"Thanks guys!" then tumakbo na ulit ako.


Hindi ko na makita ni anino niya pero hindi pa rin ako tumigil hanggang sa dinala ako ng mga paa ko sa main gate ng school. Lumabas naman ako. Pagtingin ko, I saw him at the other side of the road. Papasok na sana siya sa sasakyan nila ng tinawag ko siya.


"Ryan! Mag-usap tayo!"


Natigil siya sa pagpasok. Akala ko kakausapin na niya ako. Pero nakita ko nalang siya na pumasok sa sasakyan ng hindi man lang ako tinitignan at naiwan akong nakatanga habang nakikita ko ang papalayong sasakyan nila. He's gone.


"Bakit ayaw mo akong kausapin Ryan? Marami ka pang dapat ipaliwanag sa akin. Ang sabi mo, mahal mo ako. Pero bakit mo ako iniwan...?"


Nanghina na ako kaya bigla akong napasandal sa wall. Then may naramdaman akong pumatak sa pisngi ko. Akala ko umuulan pero pagtingin ko sa sky, maganda naman ang panahon. Tsaka ko lang narealize na hindi pala patak ng ulan yun kundi patak pala ng luha ko. Umiiyak na pala ako. Pero pinunasan ko agad yun. Hindi na ako iiyak.


"Alam kong may dahilan ka kaya ka umalis Ryan. Maghihintay ako sa pagbabalik mo. Kahit gaano pa katagal yun, maghihintay pa rin ako."



***


Time really flies fast. Parang kahapon lang nangyari ang lahat ng iyon. Pero hindi. Because it had been years since that happened. Three years to be exact. And until now, naghihintay pa rin ako sa kanya.


Yes, naghihintay pa rin ako sa kanya. Bakit? Kasi may tiwala ako sa kanya na babalik siya. Alam kong babalik siya.


Kung sa pagbalik niya eh babawiin niya sa akin yung sinabi niya na mahal niya ako, okay lang. I wouldn't hold a torch against him. Masasaktan ako, oo. Pero masaya pa rin talaga ako na siya ang minahal ko.


By the way, Bachelor of Arts in Multimedia Arts (ABMMA) ang course na kinuha ko and third year college na ako ngayon. Hmm? Parang kahapon lang talaga noh na fourth year ako at iniyakan ko ng todo yung Ryan na yun. HAHA. :))


Yung lima pala, ayun, pareho kami ng campus na pinapasukan. Pero hindi nga lang talaga kami always nagkakasama kasi iba-iba yung fields na tinatahak namin. Si Justin, Bachelor of Arts in Consular and Diplomatic Affairs (AB-CDA). Si Dustin, Bachelor of Science in Business Administration major in Business Management (BSBA-BM). Si Daniel, Bachelor of Science in Information Technology (BS-IT) with Specialization in Game Design and Development. At si Rai naman, well, Bachelor of Science in Nursing (BSN) lang naman ang kinuha. Oo. Nursing nga ang kinuha niya. Nung nalaman ko at first, tawa ako ng tawa. I can't imagine Rai wearing that white uniform while addressing the needs of the sick. Parang hindi fit sa pagkatao niya. Eh baliw yun eh. :)


Kung iisipin, parang kagalang-galang na ang apat na yun. Sa mga course ba naman na kinuha, mapapaisip ka talaga. Pero sa totoo lang, nananatili pa ring kurimaw ang apat na yun. Wala pa rin pinagbago. Baliw pa rin. :)


Nagkatuluyan nga pala sina Claire at Justin. Gulat kayo? Ako hindi. Hihi. Pag-alis kasi ni Ryan, nag-usap kami ng masinsinan ni Justin. Tinanggap naman niya lahat ng explanations ko and hindi na nagpumilit pa. Kaya ngayon, he's so much in love with Claire.


Si Rai, may girlfriend na rin. Yep! Meron nga! And guess who. Si Jam! HAHA! Hindi nga kami makapaniwala lahat nung sinabi ni Jam sa akin na nililigawan siya ni Rai. Yung lalaki na yun sobrang daldal sa ibang tao pero pagdating kay Jam, wala! T-O-R-P-E. Hahaha! Pero hindi na siguro nakatiis kaya sinabi na niya and now nga, girlfriend na niya si Jam. :)


Si Daniel and Dustin naman, ayun, parating nag-iiba ang mga GFs. Playboy na playboy na talaga. Pero wala kaming magagawa kasi buhay nila yun at nag-eenjoy naman sila sa ginagawa nila. BOW. :)


Ngayon pala ang intrams ng Clarkson. So ngayon eh papunta na ako dun. Balita ko eh maraming kabatch namin ang pupunta. Kaya excited na akong makita silang lahat. Nakakamiss talaga ang high school days. :)


Pagpasok ko sa gate, ang dami kong memories na naalala sa school na yun. Yung mga friendships na nabuo, yung mga kababawan ng isa't isa, yung mga iba't-iba kalokohan at kasiyahan. Nakakamiss talaga.


Then bigla kong napansin yun. Weird. Pero bakit may mga ganun? Ngayon lang ata nangyari ito sa intrams ng Clarkson na may mga ganito na nagkalat sa paligid. Weird...


...pero and daming nagkalat na Red Rose petals sa paligid.


Marami nga ang tao, pero they weren't stepping on the petals. Pumupunta nalang sila sa sides para hindi matapakan. Kaya nagmukha tuloy akong ewan sa gitna ng mga tao. Kaya dali-dali akong pumunta sa sides. Weird talaga.


Hindi ko alam kung saan kami magkikita. Hindi ko rin naman sila macontact so naglakad-lakad nalang ako at inenjoy ko yung view.


Kung wala sanang bumabagadag sa akin na sundan ang path ng petals, mae-enjoy ko talaga ang view. Pero naman! Nakaka-curious talaga kung saan ito papunta. At dahil isa akong dakilang chismosa (kahit hindi halata. ü), sinundan ko yung path.


Siyempre hindi ako sa gitna dumaan. Sa sides lang ako. Sinundan ko yun ng sinundan hanggang sa mapansin ko na wala ng ibang tao ang lumalapit sa way ng petals. Gusto ko na sanang bumalik. Sinasabi ng utak ko na mali ang ginagawa ko. But there's a voice inside my heart that urges me to go on. So in the end, I followed my heart. Then nalaman ko kung saan papunta yun.


Sa Music room.


This time, nagkasundo ang mind and heart ko sa isang bagay. Ang pumasok sa room. And that's what I did.


Na-remember ko yung time na dinala ako dito ni Ryan. Yep. Si Ryan nga yun. Justin confessed. Pinakiusapan lang daw siya ni Ryan na magpanggap bilang siya. I don't know Ryan's reason. Pero kung ano man yun, maiintindihan ko. :)


Bigla nalang nagdilim ang paningin ko at napansin kong may nakatakip ng cloth sa eyes ko. Then I hear someone talk.






























"Elle." Oh my god.