Elle Lopez - 12

***




Sometimes you have to be apart from the people you love, but that doesn't mean you love them any less... Sometimes it even makes you love them more.

- The Last Song

___________________________________________________________________________________


Sa loob ng one month pagkatapos mangyari yun, marami na ang nagbago. Ryan and I, just like what we've agreed, didn't talk to each other anymore. We don't even look at each other. Nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon. Getting used to the fact that our friendship is gone is just so hard. Tsaka,


marami na rin siyang babae.


Yep, Ryan Cortez is officially a playboy now. Sa nabalitaan ko, four times na siyang nagche-change ng girlfriend simula nung nag-usap kami. One month ago pa yun. So parang every week siya nagpapalit ng girlfriend. I didn't expect him to turn into that kind of person. Pero pinabayaan ko nalang. Wala rin naman kasi akong magagawa kahit tumutol pa ako. We don't have a relationship. We're not even friends. So that simply means that I have no right.


And by the way, Justin and I, well, we're hanging out. Hanging out as in we go out na kami lang dalawa. But we don't have a relationship and we're still friends. We go to certain places and dun, we spend time to get to know each other more. Kahit matagal ko na siyang kilala, I discovered na marami pa rin talaga ang hindi ko alam sa kanya.


I'm not in love with him and he knows that. Sinabi ko rin sa kanya na hindi ko alam kung dadating ba ang panahon na mamahalin ko rin siya katulad ng pagmamahal niya sa akin. But he said that it's perfectly fine with him. I know hindi yun fine. Ano ang naka-fine dun eh para ko siyang deliberately na sinasaktan. Sabi naman niya, hindi niya ako masasaktan kasi daw ok na sa kanya ang makasama lang ako. Ilang beses rin kaming nagtalo sa bagay na yun. But in the end, ako na yung sumuko. He looks so persistent in being with me. Kahit na hindi sa kanya yung puso ko, basta makita lang daw niya ako na masaya at makasama ko siya paminsan-minsa, okay na okay na daw yun.


As of now, wala naman akong pinagsisisihan sa decision ko. I'm totally contented with it. Or so I thought...


One day, bigla nalang pumutok and balita na aalis na raw ng bansa si Ryan. At first hindi ako makapaniwala. At hanggang ngayon, hindi pa rin ako naniniwala. I want to talk to him about that pero nahihiya ako. Parang ang kapal-kapal naman ata ng mukha ko para kausapin siya. We're not friends, remember? But still...


"Bakit siya aalis?" tanong ni Rai.


Nandito ako ngayon sa SB room kasama yung apat. Ang pinaguusapan namin, nila rather, is Ryan.

"I'm not sure. Pero ang dinig ko, yung mama niya ang nag decide na pumunta na silang lahat sa London at doon na manirahan. I don't know the reason though." si Dustin.


"Ang narinig ko naman, it was Ryan's decision to move there. Pero I don't know. Tanungin kaya natin si Jam? Di ba close yung dalawa? Baka alam nila."

Habang nag-uusap sila about that, naninikip ang dibdib ko. Ayokong isipin or marining man lang na mawawala na ng tuluyan si Ryan. Yes hindi nga kami nag-uusap. Pero at least andito siya, nakikita ko pa rin siya kahit patago lang. Okay na sa akin ang lahat ng yun. I just don't want him to go away. I want him to just stay...


"Tumigil na nga kayo. Kalalaki ninyong tao, napaka-chismoso ninyo." si Justin.


Napansin siguro ni Justin na hindi ako comfortable sa topic na yun. I held his hand and smiled at him.


"Thank you." sabi ko sa kanya ng mahina lang.


Naisip ko, kung si Justin siguro yung nagustuhan ko, hindi na siguro ako mamomroblema ng ganito. Hindi pa ako masasaktan ng todo. Kung pwedeng lang diktahan ang puso ko kung sino ang mamahalin, si Justin ang pipiliin ko. Pero hindi marunong mag-isip ang puso eh. Padalos-dalos nalang ng nararamdaman.


After that, pumunta ako sa garden para makapag-relax. Hindi ko na nagagawa yun these past few days. Maganda ang garden. The perfect place here in the school kung saan makakapag-relax ka talaga. Pagka-upo ko sa bench dun, bigla akong nagsisi. This is the place where Ryan and I went after ng acquaintance party. Ito yung exact place kung saan naranasan ko kung paano maalagaan ng isang Ryan Cortez. Naalala ko, that night was just perfect. And isa yun sa mga memories na aalagaan ko habang buhay.


Then I saw someone sat beside me. Pagtingin ko, nakita ko ang tao na laman ng isip at puso ko.


"Remember this place Elle?"


Nagtataka man ako kung bakit niya ako kinakausap, sinagot ko pa rin siya.


"Of course."


"This was the exact place kung saan ko pinangako sa sarili ko na poprotektahan kita kahit ano pa ang mangyari."


"Ryan... I told you---"


"Na hindi mo kailangan ang protection na sinasabi ko. Yeah. Ilang beses mo ng sinabi sa akin yan. Pero hindi ako nakinig. I want to protect you with all my life."


"Bakit?" I asked hoarsely.


"Because I want to, because I need to. Kung hindi ko gagawin yun, hindi ko alam kung ano'ng magagawa ko kapag may nangyaring masama sayo."


Yumuko ako.


"You're talking like I'm someone special in your life. Pero gusto mo naman na hindi na tayo mag-usap. Gusto mo na kalimutan na natin ang isa't-isa. Hindi kita maintindihan. Bakit ang gulo-gulo mo? Siguro, pinaglalaruan mo lang ako. Siguro, pagkatapos nito, pagtatawanan mo lang ako kasi minahal kita at nadala ako sa mga ginawa mo para sa akin. Tsaka siguro din---"


Marami pa sana akong sasabihin pero hindi ko na natuloy kasi naramdaman ko nalang na maingat na pinulupot niya ang mga braso niya sa akin tsaka pinasandal niya ako sa dibdib niya.


Tumulo na yung luha ko.


"Hindi totoo yan. I can't explain things right now Elle. Gusto kong magkalimutan na tayo kasi alam kong masasaktan ka lang. Alam ko kung ano ang mga bagay na makakasakit sayo. So ako na ang gumagawa ng paraan para hindi mo na maranasan pa yun. Kung kailangan kong umalis para hindi ka na masaktan, aalis ako..."


Tinulak ko siya palayo sa akin.


"Hindi kita maintindihan! Akala mo, hindi ako masasaktan kapag umalis ka? Hindi totoo yan! Masasaktan ako, at masasaktan ako ng sobra! Sinasabi mong ayaw mo akong saktan pero ginagawa mo naman! Gulong-gulo na yung utak ko sa kakaisip! Pagod na pagod na akong marinig ang mga explanations mo na hindi ko naman maintindihan! So please, tama na! Tama na..." tapos napahagulgol na ako ng iyak.


Niyakap naman niya ako ng mahigpit.


"Sinabi ko nga sa sarili ko noon na po-protektahan kita ano man ang mangyari. Pero hindi ako nag-expect na ako pa pala ang mananakit sayo. Ako pa pala ang magiging dahilan kung bakit ka nasasaktan. At ako pa pala ang magiging dahilan ng mga luha mo ngayon. Hindi ko na kaya Elle. Hindi ko na kaya ang makita ka na nagkakaganyan. Kung alam mo lang, ayokong makita kang umiiyak, na nasasaktan. Ayokong makita ka na nagsa-suffer. Gusto kong nakikita kita parati na nakangiti. Na masaya. Pero ano'ng ginawa ko? Sinaktan lang kita. So aalis na ako Elle. Pupunta na kami nina mommy at daddy sa London. Dun na kami maninirahan para hindi ka na masaktan..." naramdaman ko na unti-unti na siyang lumalayo sa akin hanggang sa yumuko siya sa harap ko. Then hinawakan niya ang mga kamay ko. "I'm sorry Elle. Pero kailangan kong gawin 'to kasi---"


"Kasi ano ha? Ano na naman ang sasabihin mo? Pagod na pagod na ako sa mga excuses mo!"


Natigilan naman ako kasi pinunasan niya ang mga luha ko gamit ang mga daliri niya. Then he smiled. A smile that didn't reach his eyes. A smile that's somewhat... sad. Then he kissed me in the forehead.






























"Kasi mahal kita." then he let go of my hand and left.