Ryan's POV:
It's been three years since I left the Philippines. Miss ko na ang lugar na yun. And miss ko na rin siya...
I can't wait to see her again. Kaya nga, babalik na ako next week. At last, I can finally hold her in my arms. :)
Nung nag-iisip pa ako kung aalis ba ako o hindi, I asked Justin kung pwede ba na magpanggap siya bilang ako nung time na yun sa Music room. Pakiramdam ko na hindi ako ang karapat-dapat para kay Elle. Inakala ko na si Justin ang makakapagpasaya sa kanya noon. Inakala ko na kapag kay Justin nalang siya, magiging masaya siya. Pero parati ko nalang siyang nakikita na nalulungkot. Umiiyak. Hindi ko na kaya. Sobrang guilty na ako sa pananakit ko sa kanya. Ilang beses ko ng sinaktan ang babaeng mahal ko. At nung sinabi niya sa akin na mahal niya ako, that's the time that I finally decided na aalis ako.
Marami akong reasons kung bakit ako umalis. One is that hiyang-hiya na ako kay Elle sa pananakit ko sa kanya. Inisip ko na baka kung umalis nalang ako, makakalimutan na niya ako at hindi ko na siya masasaktan pa. Second is that I wasn't sure about my feelings for her. Oo sinabi ko na mahal ko siya. But after kong nalaman na mahal din niya ako, I wasn't sure kung enough ba ang pagmamahal na yun para maglast forever. Elle isn't just an ordinary person. Napaka special niya. And she doesn't deserve someone who can't love her forever. But then I realized that it doesn't matter kung magiging forever ba yung pagmamahal ko para sa kanya. What's important is that mahal namin ang isa't isa ang that we're there for each other. Pero nakaalis na ako. Hindi ako pwedeng basta-basta nalang bumalik kasi nag-aaral pa ako. So I waited. And while I was waiting for the right time na magkikita ulit kami, I said to myself na aayusin ko ang sarili ko para sa kanya. Ayoko na sa pagkikita namin ulit, ako pa rin yung jerk na Ryan na nakilala niya noon. I really want to be a better man for her.
I know I was a total jerk to her before I left. Nung sinundan niya ako noon pagkatapos namin mag-usap, it took me all my strength para pigilan ang sarili ko na tignan siya. Kung gagawin ko kasi yun, baka hindi na ako makaalis pa.
Hindi ko alam kung mahal pa rin ba niya ako o hindi na. Kung hindi na, thankful pa rin ako kasi nakilala ko ang isang tulad niya. Ganito ako ngayon ng dahil sa kanya. Kung masaya siya sa piling ng iba, magiging masaya na rin ako. At totoo yun. But I really won't forget the day that she told me she love me. Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya at kalungkot na malaman na mahal din niya ako. I was suppose to tell her that I love her too. Pero na-guilty ako kasi nasaktan ko na siya ng ilang beses. So pinabayaan ko nalang. But the day when I left, hindi ko na kinaya, so I blurted it out.
So now, after how many years of waiting, makikita ko na rin siya. Malapit na. Malapit na malapit na.
***
Tuesday, June 1, 2010
Elle Lopez - 14
Ryan's POV:
It's been three years since I left the Philippines. Miss ko na ang lugar na yun. And miss ko na rin siya...
I can't wait to see her again. Kaya nga, babalik na ako next week. At last, I can finally hold her in my arms. :)
Nung nag-iisip pa ako kung aalis ba ako o hindi, I asked Justin kung pwede ba na magpanggap siya bilang ako nung time na yun sa Music room. Pakiramdam ko na hindi ako ang karapat-dapat para kay Elle. Inakala ko na si Justin ang makakapagpasaya sa kanya noon. Inakala ko na kapag kay Justin nalang siya, magiging masaya siya. Pero parati ko nalang siyang nakikita na nalulungkot. Umiiyak. Hindi ko na kaya. Sobrang guilty na ako sa pananakit ko sa kanya. Ilang beses ko ng sinaktan ang babaeng mahal ko. At nung sinabi niya sa akin na mahal niya ako, that's the time that I finally decided na aalis ako.
Marami akong reasons kung bakit ako umalis. One is that hiyang-hiya na ako kay Elle sa pananakit ko sa kanya. Inisip ko na baka kung umalis nalang ako, makakalimutan na niya ako at hindi ko na siya masasaktan pa. Second is that I wasn't sure about my feelings for her. Oo sinabi ko na mahal ko siya. But after kong nalaman na mahal din niya ako, I wasn't sure kung enough ba ang pagmamahal na yun para maglast forever. Elle isn't just an ordinary person. Napaka special niya. And she doesn't deserve someone who can't love her forever. But then I realized that it doesn't matter kung magiging forever ba yung pagmamahal ko para sa kanya. What's important is that mahal namin ang isa't isa ang that we're there for each other. Pero nakaalis na ako. Hindi ako pwedeng basta-basta nalang bumalik kasi nag-aaral pa ako. So I waited. And while I was waiting for the right time na magkikita ulit kami, I said to myself na aayusin ko ang sarili ko para sa kanya. Ayoko na sa pagkikita namin ulit, ako pa rin yung jerk na Ryan na nakilala niya noon. I really want to be a better man for her.
I know I was a total jerk to her before I left. Nung sinundan niya ako noon pagkatapos namin mag-usap, it took me all my strength para pigilan ang sarili ko na tignan siya. Kung gagawin ko kasi yun, baka hindi na ako makaalis pa.
Hindi ko alam kung mahal pa rin ba niya ako o hindi na. Kung hindi na, thankful pa rin ako kasi nakilala ko ang isang tulad niya. Ganito ako ngayon ng dahil sa kanya. Kung masaya siya sa piling ng iba, magiging masaya na rin ako. At totoo yun. But I really won't forget the day that she told me she love me. Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya at kalungkot na malaman na mahal din niya ako. I was suppose to tell her that I love her too. Pero na-guilty ako kasi nasaktan ko na siya ng ilang beses. So pinabayaan ko nalang. But the day when I left, hindi ko na kinaya, so I blurted it out.
So now, after how many years of waiting, makikita ko na rin siya. Malapit na. Malapit na malapit na.
***
It's been three years since I left the Philippines. Miss ko na ang lugar na yun. And miss ko na rin siya...
I can't wait to see her again. Kaya nga, babalik na ako next week. At last, I can finally hold her in my arms. :)
Nung nag-iisip pa ako kung aalis ba ako o hindi, I asked Justin kung pwede ba na magpanggap siya bilang ako nung time na yun sa Music room. Pakiramdam ko na hindi ako ang karapat-dapat para kay Elle. Inakala ko na si Justin ang makakapagpasaya sa kanya noon. Inakala ko na kapag kay Justin nalang siya, magiging masaya siya. Pero parati ko nalang siyang nakikita na nalulungkot. Umiiyak. Hindi ko na kaya. Sobrang guilty na ako sa pananakit ko sa kanya. Ilang beses ko ng sinaktan ang babaeng mahal ko. At nung sinabi niya sa akin na mahal niya ako, that's the time that I finally decided na aalis ako.
Marami akong reasons kung bakit ako umalis. One is that hiyang-hiya na ako kay Elle sa pananakit ko sa kanya. Inisip ko na baka kung umalis nalang ako, makakalimutan na niya ako at hindi ko na siya masasaktan pa. Second is that I wasn't sure about my feelings for her. Oo sinabi ko na mahal ko siya. But after kong nalaman na mahal din niya ako, I wasn't sure kung enough ba ang pagmamahal na yun para maglast forever. Elle isn't just an ordinary person. Napaka special niya. And she doesn't deserve someone who can't love her forever. But then I realized that it doesn't matter kung magiging forever ba yung pagmamahal ko para sa kanya. What's important is that mahal namin ang isa't isa ang that we're there for each other. Pero nakaalis na ako. Hindi ako pwedeng basta-basta nalang bumalik kasi nag-aaral pa ako. So I waited. And while I was waiting for the right time na magkikita ulit kami, I said to myself na aayusin ko ang sarili ko para sa kanya. Ayoko na sa pagkikita namin ulit, ako pa rin yung jerk na Ryan na nakilala niya noon. I really want to be a better man for her.
I know I was a total jerk to her before I left. Nung sinundan niya ako noon pagkatapos namin mag-usap, it took me all my strength para pigilan ang sarili ko na tignan siya. Kung gagawin ko kasi yun, baka hindi na ako makaalis pa.
Hindi ko alam kung mahal pa rin ba niya ako o hindi na. Kung hindi na, thankful pa rin ako kasi nakilala ko ang isang tulad niya. Ganito ako ngayon ng dahil sa kanya. Kung masaya siya sa piling ng iba, magiging masaya na rin ako. At totoo yun. But I really won't forget the day that she told me she love me. Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya at kalungkot na malaman na mahal din niya ako. I was suppose to tell her that I love her too. Pero na-guilty ako kasi nasaktan ko na siya ng ilang beses. So pinabayaan ko nalang. But the day when I left, hindi ko na kinaya, so I blurted it out.
So now, after how many years of waiting, makikita ko na rin siya. Malapit na. Malapit na malapit na.
***
0 comments:
Post a Comment
My Comments. :D