Tuesday, June 1, 2010

Elle Lopez - 15: The final chapter ü

That voice.


That touch.


This feeling.


My heart...


I know them all.


Kahit hindi ko siya nakikita, I know that it's him. Ryan...


"You don't need to blindfold me, you know."


He let out a breath then hugged me by my back.


"Hmm..."


Hindi na namin kailangan magsalita para malaman kung ano'ng nararamdaman ng isa't-isa. We missed each other. A lot.


Naramdaman ko nalang na hinawakan niya yung isang kamay ko.


"Let's dance." then he guided me to the dance floor.


Narinig ko na naman yung kanta na Breathe. It was the same song as before. And I love it.


Imbes na ilagay yung mga kamay niya sa waist ko, pinulupot niya yung mga braso niya sa akin and secured me in an embrace. He placed his head on my shoulder then we danced to the tune of the music.


After how many minutes of dancing, we stopped and he held my hand. I'm still blindfolded so hindi ko mabasa kung ano'ng iniisip niya.


Then I heard him talk.


"I missed you, you know."


I didn't speak. I just stayed silent. Alam na siguro niya na siya na ang kailangan mag-explain that's why hindi na niya hinintay pa ang sagot ko.


"I know that I owe you an explanation. So before anything else, I'll explain everything to you."


Then ganun nga ang nangyari. With him holding my hands while I was standing in front of him with the blindfold in my eyes, I listened. And even though hindi ko nakikita ang expression ng mukha niya, nararamdaman ko lahat ng nararamdaman niya. He did those things because he loves me. And naiintindihan ko yun. Kahit hindi na mag-explain si Ryan, maiintindihan ko pa rin siya.


After niyang mag-explain, walang nagsalita ni isa sa amin. Pinapakiramdaman lang namin ang isa't isa.


"Elle?"


"Hmm?"


"Do you know how much I love you?"


I smiled, but I still didn't answer his question.


"Ryan?"


"Hmm?"


"Alam mo rin ba kung gaano kita kamahal?"


After a few seconds, naramdaman ko na lumuwag yung pagkakatali ng blindfold ko and then tuluyan na siyang natanggal. Sinanay ko muna yung mga mata ko sa liwanag bago ko siya tinignan.


Physically, medyo marami na ang nagbago dito. Pero andyan pa rin yung ngiti niya na parati kong hinahanap-hanap. And his eyes, his lovely eyes, I can see love in there. And alam kong para sa akin lang yun. He's looking and smiling at me with so much love. I smiled at him too. Then slowly, but surely, I went to him and hugged him gently. "Ryan..."


Then I felt his arms around me.


"Elle..."


Lumayo ako ng konti para makita ko ang mukha niya. Then I held his face with my hands and kissed him softly on the lips.


"I love you."


Kung pagdaanan ko man ulit ang lahat ng hirap at sakit na napagdaanan ko na, I won't mind. Kasi kung sa huli pala eh magiging ganito ako kasaya, hindi ko na iintindihin ang lahat ng yun.


Kahit gaano pa kasakit ang mga bagay-bagay na napagdadaanan natin, hindi tayo dapat mawalan ng pag-asa na balang araw, magiging okay din ang lahat. Na balang araw, may mga taong dadating sa buhay natin na tutulungan tayo sa mga hirap na pagdadaanan natin. Hindi tayo bibigyan ng mga challenges sa buhay kung alam ni God na hindi natin kayang lagpasan ang mga ito. Kahit ano pang klase na challenge yun, go lang. Continue to live life happily. We all should have a positive outlook in life kahit na kabi-kabila na ang mga problema natin. Someone's guiding us. He's up there, watching. Always. :)


He smiled. Hinawakan niya ang mga kamay ko na hanggang ngayon ay nakahawak pa rin sa mukha niya. Then he kissed me gently and sweetly. In that kiss, I felt safe and secured. In that kiss, I felt how important I am to him. In that, I felt his love. And I guess that's all that matters.





















"I love you too, Elle Lopez." :)

0 comments:

Post a Comment

My Comments. :D

Tuesday, June 1, 2010

Elle Lopez - 15: The final chapter ü

That voice.


That touch.


This feeling.


My heart...


I know them all.


Kahit hindi ko siya nakikita, I know that it's him. Ryan...


"You don't need to blindfold me, you know."


He let out a breath then hugged me by my back.


"Hmm..."


Hindi na namin kailangan magsalita para malaman kung ano'ng nararamdaman ng isa't-isa. We missed each other. A lot.


Naramdaman ko nalang na hinawakan niya yung isang kamay ko.


"Let's dance." then he guided me to the dance floor.


Narinig ko na naman yung kanta na Breathe. It was the same song as before. And I love it.


Imbes na ilagay yung mga kamay niya sa waist ko, pinulupot niya yung mga braso niya sa akin and secured me in an embrace. He placed his head on my shoulder then we danced to the tune of the music.


After how many minutes of dancing, we stopped and he held my hand. I'm still blindfolded so hindi ko mabasa kung ano'ng iniisip niya.


Then I heard him talk.


"I missed you, you know."


I didn't speak. I just stayed silent. Alam na siguro niya na siya na ang kailangan mag-explain that's why hindi na niya hinintay pa ang sagot ko.


"I know that I owe you an explanation. So before anything else, I'll explain everything to you."


Then ganun nga ang nangyari. With him holding my hands while I was standing in front of him with the blindfold in my eyes, I listened. And even though hindi ko nakikita ang expression ng mukha niya, nararamdaman ko lahat ng nararamdaman niya. He did those things because he loves me. And naiintindihan ko yun. Kahit hindi na mag-explain si Ryan, maiintindihan ko pa rin siya.


After niyang mag-explain, walang nagsalita ni isa sa amin. Pinapakiramdaman lang namin ang isa't isa.


"Elle?"


"Hmm?"


"Do you know how much I love you?"


I smiled, but I still didn't answer his question.


"Ryan?"


"Hmm?"


"Alam mo rin ba kung gaano kita kamahal?"


After a few seconds, naramdaman ko na lumuwag yung pagkakatali ng blindfold ko and then tuluyan na siyang natanggal. Sinanay ko muna yung mga mata ko sa liwanag bago ko siya tinignan.


Physically, medyo marami na ang nagbago dito. Pero andyan pa rin yung ngiti niya na parati kong hinahanap-hanap. And his eyes, his lovely eyes, I can see love in there. And alam kong para sa akin lang yun. He's looking and smiling at me with so much love. I smiled at him too. Then slowly, but surely, I went to him and hugged him gently. "Ryan..."


Then I felt his arms around me.


"Elle..."


Lumayo ako ng konti para makita ko ang mukha niya. Then I held his face with my hands and kissed him softly on the lips.


"I love you."


Kung pagdaanan ko man ulit ang lahat ng hirap at sakit na napagdaanan ko na, I won't mind. Kasi kung sa huli pala eh magiging ganito ako kasaya, hindi ko na iintindihin ang lahat ng yun.


Kahit gaano pa kasakit ang mga bagay-bagay na napagdadaanan natin, hindi tayo dapat mawalan ng pag-asa na balang araw, magiging okay din ang lahat. Na balang araw, may mga taong dadating sa buhay natin na tutulungan tayo sa mga hirap na pagdadaanan natin. Hindi tayo bibigyan ng mga challenges sa buhay kung alam ni God na hindi natin kayang lagpasan ang mga ito. Kahit ano pang klase na challenge yun, go lang. Continue to live life happily. We all should have a positive outlook in life kahit na kabi-kabila na ang mga problema natin. Someone's guiding us. He's up there, watching. Always. :)


He smiled. Hinawakan niya ang mga kamay ko na hanggang ngayon ay nakahawak pa rin sa mukha niya. Then he kissed me gently and sweetly. In that kiss, I felt safe and secured. In that kiss, I felt how important I am to him. In that, I felt his love. And I guess that's all that matters.





















"I love you too, Elle Lopez." :)

0 comments:

Post a Comment

My Comments. :D

 

Blog Template by YummyLolly.com - Header made with PS brushes by gvalkyrie.deviantart.com
Sponsored by Free Web Space