Xandreia Yu - 9

"Hatsuu!"


Pinunasan ko yung ilong ko.


"Peste ka talaga sa buhay ko Blue. Binigyan mo pa ako ng sakit."


Nasa room na kami ngayon. And nakapagbihis na ako and all. Kaya lang, nakakuha naman ako ng sakit.


"Sipon lang yan. Hindi ka mamamatay ng dahil diyan."


"Hindi ka man lang ba magsosorry sa ginawa mo?"


Tinignan naman niya ako. Nakaharap kasi kami sa isa't isa habang naka-indian sit sa gitna ng bed. And sa gitna namin dalawa, isang box ng tissue paper.


"Di ba ikaw pa nga dapat ang mag-sorry sa akin?"


"Walang nangyaring masama sa mukha mo. Pero ako, nagkasakit ng dahil sa ginawa mo."


Yumuko naman ito habang nilalaro ang mga paa ko.


"Tigilan mo nga yan."


Tinignan niya ako and he smiled. Mabuti nalang at yumuko siya uli kung hindi, makikita talaga niya na namumula na ako ngayon.


Weird diba? I'm blushing just because he smiled at me.


Pero ang cute kasi niyang tignan nung nginitian niya ako.


"They're cute Xandra."


"Alam ko--- hatsuu! Haist! Kailan ba mawawala 'to?"


Inabutan niya ako ng tissue paper at pinunasan ko yung ilong ko.


"I'm sorry. Hindi ko alam na magkakasakit ka pala ng dahil sa ginawa ko. Kung alam ko lang, hindi na sana kita tinulak."


Natigilan naman ako. This is the first time na narinig ko siya na humingi ng sorry. And he sounded so sincere while saying it. Ibang iba ito sa Blue na nakilala ko.


"Uy. Natahimik ka na diyan."


"Marunong ka pala mag-sorry."


"Hindi naman ako ganun ka sama gaya ng iniisip mo. I admit babaero talaga ko. Pero may mga values din naman akong tinataglay."


"You can't blame me. Sa ginawa mo sa akin kagabi, maiinis talaga ako sayo."


"Hindi ako magso-sorry sa ginawa ko na yun."


"Bahala ka. Wala ako sa mood na makipagsagutan sayo ngayon. Hatsuu! Peste!"


He chuckled.

"Alam mo Xandra, kung hindi mo nadecode yung number ko sa P100 bill na yun, hindi talaga siguro natin makikilala ang isa't isa."


Gulat na napatingin ako sa kanya.

"Ano'ng sinabi mo?"


Tinignan naman niya ako na parang nagtataka.


"Hindi mo ba alam?"

"Na ano?"


"Na number ko yung nadecode mo sa P100 bill na nakita mo. Si Jessie talaga yung nagsulat nun. Hindi ko pa malalaman ang tungkol dun kung hindi nagtext sa akin si Chrisa."


Natahimik naman ako. So kay Blue pala yun. Sabi nga ni Chrisa, taga Roseville ang may-ari ng number na yun. Kay Blue pala.


"Bakit parang nagulat ka? Disappointed ka ba na sa akin and number na yun?"


"Why would I get disappointed? I don't care kung sayo yun. Hindi naman nagbago ang buhay ko nung nadecode ko yung number mo."


Sa totoo lang, ayokong mag-agree sa sinabi ko. Walang nagbago huh? I don't think so.


"Kung hindi kita hinalikan kagabi, aawayin mo pa rin ba ako?"


Hindi ko na kailangan pagisipan pa ang isasagot ko sa tanong niya.


"Yeah. Inaway mo naman kasi ako nung sinampal ka ng Janna na yun."


"Ikaw naman ang may kasalanan kung bakit kita inaway."

"Whatever. Hatsuu!"


"Hey, bakit ka nga pala pumunta dun nung time na yun? Diba sabi mo ako ang kailangan mo?"


Bakit ba naalala pa niya ang tungkol dun? eh ako nga nakalimutan ko na eh.


"About that, gusto ko lang kasi magpasalamat sayo sa pagliligtas mo sa akin."


Kumunot ang noo nito.


"I don't remember myself ever saving you from something."


"Nakalimutan mo na pala eh. So huwag mo ng ungkatin."


Yumuko naman ako. Ayoko man aminin pero sumama ang loob ko sa sinabi niya. Kasi naman, yun yung first meeting namin. Ayoko nga sa kanya pero importante pa rin sa akin yun.


Hinawakan naman niya ako sa chin and dahan-dahan na pinaharap niya ako sa kanya. And I came face to face with the most handsome frowning guy in the world.

"Are you that girl na nakabangga ko sa Arts and Sciences building?"


"Y-yeah." hindi ako makapagsalita ng maayos. Ang lapit-lapit naman kasi ng mukha niya sa akin. Ang kinis ng balat niya. Walang mapipintas. And ang bango-bango pa ng hininga niya.


Lumiwanag naman ang mukha niya and then slowly, he smiled.

"So you're that girl. I remember."


Napangiti naman ako sa sinabi niya.


"Mabuti naman."


Nakita ko naman na natigilan ito. Pero agad din naman nagbalik sa normal yung expression ng mukha niya. Ano'ng nangyari?


"Ok ka lang?"


"Yeah."


"Ang weird mo."


"Ikaw din."


"Che."


Natahimik naman kami. Pero hindi naman awkward yung feeling. Normal lang. Then nagsalita siya.


"Bakit wala kang boyfriend ngayon?"


Nagulat ako sa tanong niya.


"At sino naman ang maysabi sayo na wala nga akong boyfriend?"


"Obvious naman na wala. Hindi na kailangan magtanong pa."


"Anong sinabi mo??"
"Totoo naman talaga ah. Kasi kung may boyfriend ka, hindi ka ganyan kasungit sa mga lalaki. At kung may boyfriend ka, hindi ka papayag na magkatabi tayong matutulog dito sa kama."


"Wala akong choice kundi ang pumayag. At alam mo yan."


"Fine. Scratch that one out. Pero obvious naman kasi para sa akin na wala ka talagang boyfriend."


"Bakit? Kasi babaero ka kaya kabisado mo na ang mga mukha ng kung sino ang may boyfriend at wala?"


Nagkibit balikat ito.


"Siguro."


"Wala akong boyfriend kasi wala namang nanliligaw."


Tumawa ito ng mahina.


"Bakit, kung may manliligaw ba sayo, sasagutin mo?"


"Hindi."


"Ang labo mo."


"Eh sa hindi naman talaga."


"Bakit nga?"


Bakit nga ba talaga?


"Hindi ko alam. Hindi ko lang talaga type ang magkaroon ng boyfriend ngayon. Paki mo ba ha? Ang dami mong tanong."


"Baka kasi hindi ka pa na i-in love."


"Hindi totoo yun."


"Hmm? Bakit? Have you been in love already?"


Pumasok naman sa isip ko si Edward.


Huh? Si Edward? Paano napasok sa usapan si Edward?


"No. Never pa akong nai-in love."


"But did you ever like somebody? Not in a friendly way. You know what I mean."


Naisip ko na naman si Edward.


Yeah, I think I like Edward. And not in a friendly way. :)


"Meron naman."


"So ano'ng nangyari? Bakit hindi kayo?"


"Kasi, bago pa lang namin nakilala ang isa't isa."


"Kakakilala niyo lang?" nag-act naman ito na parang nag-iisip. "Ako ba yung tinutukoy mo?"


Sinabunutan ko siya ng buhok.


"Huwag kang feeling! Hatsuu!"


"Nagtatanong lang naman ako. Tsaka hindi mo ako kailangang sabunutan ng buhok." inayos naman nito ang nagulong buhok.


"Ang arte mo. Huwag ka kasing feeling. Ako? Magkakagusto sayo? Huh!"

"Ipagpatuloy mo lang iyang hindi mo pagkagusto sa akin. Nakakasawa naman kasi na lahat nalang ng babaeng nakikilala ko, nagkakagusto agad sa akin."


"Alam mo ba na ang yabang mo?"


He smiled.


"Totoo naman diba? Tsaka ayoko rin na magkagusto ka sa akin. I know that you're the type that doesn't settle for short time relationships. And hindi ko kaya yun. Hanggang fling lang ako."

***

'Totoo naman diba? Tsaka ayoko rin na magkagusto ka sa akin. I know that you're the type that doesn't settle for short time relationships. And hindi ko kaya yun. Hanggang fling lang ko.'



'Hanggang fling lang ako.'



'Hanggang fling lang ako.'



'Hanggang fling lang ako.'



Paulit-ulit na nagre-replay sa utak ko yung sinabi ni Blue.


Hanglang fling lang daw siya.


Nasaktan ako sa nalaman ko. Kahit na babaero siya, he still deserves to love and to be loved. Gusto ko sana siyang tanungin kung bakit ganun, pero sabi niya next time nalang daw kasi babalik na siya sa party ni Jessie.


Hindi ako mapakali. Kaya ngayon, kahit 2am na, hindi pa rin ako makatulog kaaisip dun sa sinabi niya.


'Hanggang fling lang ako.'


Bigla namang bumukas ang pinto. Napaupo ako bigla at nakita kong pumasok si Blue.


Nagulat ito ng makita ako na gising pa.


"Bakit hindi ka pa natutulog?"


"Blue, bakit mo nasabi na hanggang fling lang ang kaya mo?"


Napailing ito.

"I was hoping that you wouldn't persist in asking me that question."


"Bakit?"


Tinabihan naman niya ako sa kama.


"It's complicated."


"I'm ready to listen."

"It's too long. Tsaka madaling araw na. Matulog na tayo."


"Hindi pa ako inaantok."


"Inaantok na ako."


"Don't lie."


Tinitigan niya ako.


"Hindi ka talaga susuko sa pangungulit sa akin noh?"


Umiling ako.


"Okay. Para matahimik ka na. Let's put it this way. I have two reasons. One is, I feel na hindi ako karapatdapat mahalin kasi marami na akong sinaktan at ginamit na mga babae. I use them for my own pleasure. Parati akong nagpapalit ng babae. I let them feel important kahit na yun nga, fling lang ang kaya ko."

"Kahit na sibihin mo pa na marami ka ng sinaktan at ginamit na mga babae, hindi pa rin enough yung reason na yun para ayawan mo na ang love."

"What you said leads me to my second reason which is, as of now, hindi ko pa pwedeng sabihin."


"Bakit? Handa naman akong makinig ah."


Tinignan niya ako. Nagitla ako sa lungkot na nakikita ko sa mga mata niya. Isang klase ng kalungkutan na nagmumula pa talaga sa pinakailalim ng pagkatao niya.


"Blue..." bigla kong hinawakan ang isang kamay niya. Ewan ko ba. Out of impulse lang siguro.


"I believe in love. Kahit na maraming nasasaktan ng dahil sa pag-ibig, yun pa rin ang reason kung bakit nagiging masaya ang isang tao. Kasi nagmahal sila. It will apply to almost everybody. But not to me."


Silence. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.


"Believe me Xandra, kung may choice lang ako, hahayaan ko talaga ang sarili ko na magmahal ng totoo."


"Blue..."


Pinisil naman niya yung kamay ko.


"Ano ka ba? Ang drama mo. Hindi ako sanay na ganyan ka. Sigawan mo nalang ako. Makakaya ko pa yun. Hindi itong ganito ka."


"Will you promise na someday, sasabihin mo rin sa akin yung second reason mo?"


He didn't respond. But instead, tinitigan lang niya ako. Matagal. I can't read his mind. But I can feel that he's contemplating if he'll agree to what I've said or not. After how many minutes, nagsalita na siya.


"Okay. I promise."

***