On that night, the rain kept on falling..
And so as my tears. Basang-basa na yung unan ko sa kakaiyak. Nagulat nga ako sa sarili ko. I never thought that losing someone would make me cry this hard. Lalo kong napatunayan na marami na nga ang nabago sa akin. And ang lahat ng yun ay dahil sa kanya. Dahil kay Blue.
Bigla naman nagvibrate yung phone ko. Someone's calling. Ica-cancel ko na sana yung call kasi ayokong makipagusap sa kung sino man sa ngayon. But when I saw Edward's name on my phone's screen, nagbago ang isip ko.
"Hey." sabi ko pagkasagot ko sa call.
"Andreia." I froze. Why does his voice sound this way? I don't know. It sounded... different and... familiar. o__O
Bigla naman akong napatigil sa pagiyak ko ng dahil dun. I took a deep breath before ko siya kinausap ulit.
"May problema ba Edward?"
I heard him sigh.
"Nah. Just tired."
"Ganun ba.."
"Yeah."
"Bakit ka tumawag?"
"I don't know. But I guess I just want to hear your voice. Ang ganda kasi."
"Thank you. Pero sa tingin ko, may problema ka. Meron ba?"
"Wala. Pagod lang talaga ako."
I stayed silent for how many seconds.
"Andreia? Still there?"
"Yeah."
"Hindi ka na nagsalita."
"Hindi lang kasi ako sanay na ganito ka. Yung seryoso. Akala ko kasi parati kang masaya. Yung walang problema.."
"May problema ka ba Andreia?"
"Bakit mo naman nasabi yan?"
"You sound different today. May problema ba? You can share things with me, you know. Gaya nung pagcoconfide mo sa akin ng problema mo noon."
I sighed.
"Wala 'to. Don't worry."
"Andreia.."
Napangiti naman ako sa tono ng boses niya nung sinabi niya yung pangalan ko. Para kasing alam niya na nagsisinungaling ako at gusto niyang sabihin ko yung totoo.
"Fine. I'm not okay. I lost a friend."
"Bakit naman?"
"I can't tell. Basta nawalan ako ng kaibigan. Yun na yun. And it's hurting me like hell."
"Bakit ka nga kasi nawalan ng kaibigan? Ang sama-sama mo siguro kaya inaway mo siya. Ang suplada mo pa naman."
"Hoy Edward, kung iinisin mo lang ako, then huwag mo nalang akong kausapin pwede? Wala ako sa mood."
"Wala ka naman talaga sa mood. Nasa earth ka 'day."
Huh?? o_O"
"B-bw-bw-bwahahaha! ANG CORNY MO!" baliw talagang itong tao na ito!
"Ikaw diyan ang baliw. Kani-kanina lang eh ang lungkot-lungkot ng boses mo. Tapos bigla ka nalang tatawa. Baliw ka talaga."
Oo nga noh? Iyak ako ng iyak kanina. Tapos bigla nalang akong napatawa ni Edward. :)
"Eh sino ba naman ang hindi gagaan ang pakiramdam 'pag kausap ka? Eh lahi ka kaya ng mga unggoy. Kaya nakakatawa talaga."
"Hoy, anong connect dun?"
"Hindi ka ba tumitingin sa salamin? Aba, mukha mo pa lang, nakakatawa na!"
"Ang sama mo! Para namang nakita mo na ako. Ide-demanda kita!"
"Hindi ko na kailangang makita ka para malaman ko na mukha kang unggoy! At ano namang kaso ang ide-demanda mo laban sa akin ha??"
"Verbal abuse!"
"Paano naging verbal abuse yun? Yun ang tinatawag na 'The truth hurts'."
"Hindi yun ang truth kaya hindi yun hurts!"
"Huh?"
"Wala."
"Seriously Edward, you need to update your grammar."
"Hindi na kailangan. Marami akong grammar."
"WHAT IN THE WORLD ARE YOU TALKING ABOUT?"
"You're so uncool Andreia. Wala bang joke sa baryo niyo?" -.-"
"Shut up and drive." huh?
"DRIVE??"
"You're so uncool Edward. Wala bang joke sa baryo niyo?"
"Ginagaya mo ako 'ne."
"Paki mo 'toy?"
"Akin yun eh. Plagiarism na yun 'ne."
"Hindi yung plagiarism 'toy. Totoy ka pa talaga. Ang dami mo pang hindi alam. Ilang taon ka na ba ha?"
"55."
"Hmm... hindi pala nagkakalayo ang mga edad natin."
"Bakit? Ilang taon ka na ba?"
"30."
"Marunong ka bang magbilang?"
"Oo. Bakit?"
"Hindi mo ba alam kung gaano kalayo ang 55 sa 30?"
"Hindi mo ba alam na joke yung sinabi ko?"
"Hindi mo ba alam na hindi nakakatawa ang joke mo?"
"Hindi mo ba alam na hindi naman kailangan na nakakatawa ang joke?"
"Mali! Kaya nga joke, kasi, funny!"
"Eh ang daming joke na hindi funny!"
"Eh sa funny talaga dapat ang joke!"
"Eh sa hindi nga lahat ng joke, funny!"
"OO NA! Tumigil ka nalang sa kakasalita mo please? Ang sakit na sa tenga 'ne!"
"Shut up totoy!"
"ANDREIA!!"
"Who you??" panggagaya ko sa text. "Text back!"
.
..
...
....
.....
"WAHAHAHAHAHA!" sabay pa kaming natawa.
"Ang corny nun Andreia!"
"Para namang hindi ka corny??"
"Oo na. Pero natawa talaga ako dun. Kaya nga gustong-gusto kita kausap eh. Kasi nakakalimutan ko na may mga problema pala ako."
"I feel the same. Sa totoo lang, kung hindi ikaw ang tumawag, hindi ko talaga sasagutin ang call. Thank you ha?"
"Hmm.." I heard him sigh.
"Ok ka lang?"
"I'm not. Pero kailangan kong maging ok. No choice eh.."
"Ano naman ang silbi ko? Kung pagod ka ng mag-pretend na ok ka, tawagan mo lang ako. Gaya ngayon, huwag ka munang mag-pretend na ok ka. Kung ano yung totoo mong nararamdaman, ilabas mo. Don't worry. Hindi kita tatawanan."
"Talaga lang ha." he sighed again. "I just wish that there will come a day... that I will be truly and completely happy. I don't want to live with this kind of sadness anymore. All I ever wanted is to be happy. But I guess, I just can't. And I will never be.."
Hindi ko alam ang sasabihin ko. Natatakot ako na baka may mali akong masabi at mas masaktan ko pa siya. I don't know. With the way he said it, the feeling of sadness was overflowing.
Silence continued. Then I heard him sigh.
"Wala ka bang sasabihin, Andreia?"
"I don't know what to say.." I said softly.
I heard him chuckle.
"Hindi mo rin naman kailangang magsalita pa. Makinig ka lang sa akin, at ok na yun."
"Thank you, Edward."
"Para saan yan?"
"For opening yourself to me. I know hindi tayo close and all, pero pinagkatiwalaan mo ako. Sinabihan mo ako ng nararamdaman mo. That means a lot to me, you know."
"I should be the one thanking you. You came into my life and in some ways, you reminded me that life's not always sad and hurtful. You just have to experience those things so that you can be able to treasure every happiness that you can get."
I kind of reflected on what he said.
And tama nga siya.
Sometimes, kailangan mo talagang maranasan ang mga masasakit na bagay para mas maappreciate mo ang buhay: kung gaano ka ganda ito. Minsan kasi, akala natin liligaya tayo sa isang bagay kasi yun yung sinasabi ng mga isip natin. Pero ang hindi natin alam, mayroon pa palang ibang bagay diyan na hindi naman ganoon ka significant pero magpapasaya pala sa atin.
"Andreia..."
"Yep?"
"Magkita na tayo."
***
Thursday, June 17, 2010
Xandreia Yu - 14
On that night, the rain kept on falling..
And so as my tears. Basang-basa na yung unan ko sa kakaiyak. Nagulat nga ako sa sarili ko. I never thought that losing someone would make me cry this hard. Lalo kong napatunayan na marami na nga ang nabago sa akin. And ang lahat ng yun ay dahil sa kanya. Dahil kay Blue.
Bigla naman nagvibrate yung phone ko. Someone's calling. Ica-cancel ko na sana yung call kasi ayokong makipagusap sa kung sino man sa ngayon. But when I saw Edward's name on my phone's screen, nagbago ang isip ko.
"Hey." sabi ko pagkasagot ko sa call.
"Andreia." I froze. Why does his voice sound this way? I don't know. It sounded... different and... familiar. o__O
Bigla naman akong napatigil sa pagiyak ko ng dahil dun. I took a deep breath before ko siya kinausap ulit.
"May problema ba Edward?"
I heard him sigh.
"Nah. Just tired."
"Ganun ba.."
"Yeah."
"Bakit ka tumawag?"
"I don't know. But I guess I just want to hear your voice. Ang ganda kasi."
"Thank you. Pero sa tingin ko, may problema ka. Meron ba?"
"Wala. Pagod lang talaga ako."
I stayed silent for how many seconds.
"Andreia? Still there?"
"Yeah."
"Hindi ka na nagsalita."
"Hindi lang kasi ako sanay na ganito ka. Yung seryoso. Akala ko kasi parati kang masaya. Yung walang problema.."
"May problema ka ba Andreia?"
"Bakit mo naman nasabi yan?"
"You sound different today. May problema ba? You can share things with me, you know. Gaya nung pagcoconfide mo sa akin ng problema mo noon."
I sighed.
"Wala 'to. Don't worry."
"Andreia.."
Napangiti naman ako sa tono ng boses niya nung sinabi niya yung pangalan ko. Para kasing alam niya na nagsisinungaling ako at gusto niyang sabihin ko yung totoo.
"Fine. I'm not okay. I lost a friend."
"Bakit naman?"
"I can't tell. Basta nawalan ako ng kaibigan. Yun na yun. And it's hurting me like hell."
"Bakit ka nga kasi nawalan ng kaibigan? Ang sama-sama mo siguro kaya inaway mo siya. Ang suplada mo pa naman."
"Hoy Edward, kung iinisin mo lang ako, then huwag mo nalang akong kausapin pwede? Wala ako sa mood."
"Wala ka naman talaga sa mood. Nasa earth ka 'day."
Huh?? o_O"
"B-bw-bw-bwahahaha! ANG CORNY MO!" baliw talagang itong tao na ito!
"Ikaw diyan ang baliw. Kani-kanina lang eh ang lungkot-lungkot ng boses mo. Tapos bigla ka nalang tatawa. Baliw ka talaga."
Oo nga noh? Iyak ako ng iyak kanina. Tapos bigla nalang akong napatawa ni Edward. :)
"Eh sino ba naman ang hindi gagaan ang pakiramdam 'pag kausap ka? Eh lahi ka kaya ng mga unggoy. Kaya nakakatawa talaga."
"Hoy, anong connect dun?"
"Hindi ka ba tumitingin sa salamin? Aba, mukha mo pa lang, nakakatawa na!"
"Ang sama mo! Para namang nakita mo na ako. Ide-demanda kita!"
"Hindi ko na kailangang makita ka para malaman ko na mukha kang unggoy! At ano namang kaso ang ide-demanda mo laban sa akin ha??"
"Verbal abuse!"
"Paano naging verbal abuse yun? Yun ang tinatawag na 'The truth hurts'."
"Hindi yun ang truth kaya hindi yun hurts!"
"Huh?"
"Wala."
"Seriously Edward, you need to update your grammar."
"Hindi na kailangan. Marami akong grammar."
"WHAT IN THE WORLD ARE YOU TALKING ABOUT?"
"You're so uncool Andreia. Wala bang joke sa baryo niyo?" -.-"
"Shut up and drive." huh?
"DRIVE??"
"You're so uncool Edward. Wala bang joke sa baryo niyo?"
"Ginagaya mo ako 'ne."
"Paki mo 'toy?"
"Akin yun eh. Plagiarism na yun 'ne."
"Hindi yung plagiarism 'toy. Totoy ka pa talaga. Ang dami mo pang hindi alam. Ilang taon ka na ba ha?"
"55."
"Hmm... hindi pala nagkakalayo ang mga edad natin."
"Bakit? Ilang taon ka na ba?"
"30."
"Marunong ka bang magbilang?"
"Oo. Bakit?"
"Hindi mo ba alam kung gaano kalayo ang 55 sa 30?"
"Hindi mo ba alam na joke yung sinabi ko?"
"Hindi mo ba alam na hindi nakakatawa ang joke mo?"
"Hindi mo ba alam na hindi naman kailangan na nakakatawa ang joke?"
"Mali! Kaya nga joke, kasi, funny!"
"Eh ang daming joke na hindi funny!"
"Eh sa funny talaga dapat ang joke!"
"Eh sa hindi nga lahat ng joke, funny!"
"OO NA! Tumigil ka nalang sa kakasalita mo please? Ang sakit na sa tenga 'ne!"
"Shut up totoy!"
"ANDREIA!!"
"Who you??" panggagaya ko sa text. "Text back!"
.
..
...
....
.....
"WAHAHAHAHAHA!" sabay pa kaming natawa.
"Ang corny nun Andreia!"
"Para namang hindi ka corny??"
"Oo na. Pero natawa talaga ako dun. Kaya nga gustong-gusto kita kausap eh. Kasi nakakalimutan ko na may mga problema pala ako."
"I feel the same. Sa totoo lang, kung hindi ikaw ang tumawag, hindi ko talaga sasagutin ang call. Thank you ha?"
"Hmm.." I heard him sigh.
"Ok ka lang?"
"I'm not. Pero kailangan kong maging ok. No choice eh.."
"Ano naman ang silbi ko? Kung pagod ka ng mag-pretend na ok ka, tawagan mo lang ako. Gaya ngayon, huwag ka munang mag-pretend na ok ka. Kung ano yung totoo mong nararamdaman, ilabas mo. Don't worry. Hindi kita tatawanan."
"Talaga lang ha." he sighed again. "I just wish that there will come a day... that I will be truly and completely happy. I don't want to live with this kind of sadness anymore. All I ever wanted is to be happy. But I guess, I just can't. And I will never be.."
Hindi ko alam ang sasabihin ko. Natatakot ako na baka may mali akong masabi at mas masaktan ko pa siya. I don't know. With the way he said it, the feeling of sadness was overflowing.
Silence continued. Then I heard him sigh.
"Wala ka bang sasabihin, Andreia?"
"I don't know what to say.." I said softly.
I heard him chuckle.
"Hindi mo rin naman kailangang magsalita pa. Makinig ka lang sa akin, at ok na yun."
"Thank you, Edward."
"Para saan yan?"
"For opening yourself to me. I know hindi tayo close and all, pero pinagkatiwalaan mo ako. Sinabihan mo ako ng nararamdaman mo. That means a lot to me, you know."
"I should be the one thanking you. You came into my life and in some ways, you reminded me that life's not always sad and hurtful. You just have to experience those things so that you can be able to treasure every happiness that you can get."
I kind of reflected on what he said.
And tama nga siya.
Sometimes, kailangan mo talagang maranasan ang mga masasakit na bagay para mas maappreciate mo ang buhay: kung gaano ka ganda ito. Minsan kasi, akala natin liligaya tayo sa isang bagay kasi yun yung sinasabi ng mga isip natin. Pero ang hindi natin alam, mayroon pa palang ibang bagay diyan na hindi naman ganoon ka significant pero magpapasaya pala sa atin.
"Andreia..."
"Yep?"
"Magkita na tayo."
***
And so as my tears. Basang-basa na yung unan ko sa kakaiyak. Nagulat nga ako sa sarili ko. I never thought that losing someone would make me cry this hard. Lalo kong napatunayan na marami na nga ang nabago sa akin. And ang lahat ng yun ay dahil sa kanya. Dahil kay Blue.
Bigla naman nagvibrate yung phone ko. Someone's calling. Ica-cancel ko na sana yung call kasi ayokong makipagusap sa kung sino man sa ngayon. But when I saw Edward's name on my phone's screen, nagbago ang isip ko.
"Hey." sabi ko pagkasagot ko sa call.
"Andreia." I froze. Why does his voice sound this way? I don't know. It sounded... different and... familiar. o__O
Bigla naman akong napatigil sa pagiyak ko ng dahil dun. I took a deep breath before ko siya kinausap ulit.
"May problema ba Edward?"
I heard him sigh.
"Nah. Just tired."
"Ganun ba.."
"Yeah."
"Bakit ka tumawag?"
"I don't know. But I guess I just want to hear your voice. Ang ganda kasi."
"Thank you. Pero sa tingin ko, may problema ka. Meron ba?"
"Wala. Pagod lang talaga ako."
I stayed silent for how many seconds.
"Andreia? Still there?"
"Yeah."
"Hindi ka na nagsalita."
"Hindi lang kasi ako sanay na ganito ka. Yung seryoso. Akala ko kasi parati kang masaya. Yung walang problema.."
"May problema ka ba Andreia?"
"Bakit mo naman nasabi yan?"
"You sound different today. May problema ba? You can share things with me, you know. Gaya nung pagcoconfide mo sa akin ng problema mo noon."
I sighed.
"Wala 'to. Don't worry."
"Andreia.."
Napangiti naman ako sa tono ng boses niya nung sinabi niya yung pangalan ko. Para kasing alam niya na nagsisinungaling ako at gusto niyang sabihin ko yung totoo.
"Fine. I'm not okay. I lost a friend."
"Bakit naman?"
"I can't tell. Basta nawalan ako ng kaibigan. Yun na yun. And it's hurting me like hell."
"Bakit ka nga kasi nawalan ng kaibigan? Ang sama-sama mo siguro kaya inaway mo siya. Ang suplada mo pa naman."
"Hoy Edward, kung iinisin mo lang ako, then huwag mo nalang akong kausapin pwede? Wala ako sa mood."
"Wala ka naman talaga sa mood. Nasa earth ka 'day."
Huh?? o_O"
"B-bw-bw-bwahahaha! ANG CORNY MO!" baliw talagang itong tao na ito!
"Ikaw diyan ang baliw. Kani-kanina lang eh ang lungkot-lungkot ng boses mo. Tapos bigla ka nalang tatawa. Baliw ka talaga."
Oo nga noh? Iyak ako ng iyak kanina. Tapos bigla nalang akong napatawa ni Edward. :)
"Eh sino ba naman ang hindi gagaan ang pakiramdam 'pag kausap ka? Eh lahi ka kaya ng mga unggoy. Kaya nakakatawa talaga."
"Hoy, anong connect dun?"
"Hindi ka ba tumitingin sa salamin? Aba, mukha mo pa lang, nakakatawa na!"
"Ang sama mo! Para namang nakita mo na ako. Ide-demanda kita!"
"Hindi ko na kailangang makita ka para malaman ko na mukha kang unggoy! At ano namang kaso ang ide-demanda mo laban sa akin ha??"
"Verbal abuse!"
"Paano naging verbal abuse yun? Yun ang tinatawag na 'The truth hurts'."
"Hindi yun ang truth kaya hindi yun hurts!"
"Huh?"
"Wala."
"Seriously Edward, you need to update your grammar."
"Hindi na kailangan. Marami akong grammar."
"WHAT IN THE WORLD ARE YOU TALKING ABOUT?"
"You're so uncool Andreia. Wala bang joke sa baryo niyo?" -.-"
"Shut up and drive." huh?
"DRIVE??"
"You're so uncool Edward. Wala bang joke sa baryo niyo?"
"Ginagaya mo ako 'ne."
"Paki mo 'toy?"
"Akin yun eh. Plagiarism na yun 'ne."
"Hindi yung plagiarism 'toy. Totoy ka pa talaga. Ang dami mo pang hindi alam. Ilang taon ka na ba ha?"
"55."
"Hmm... hindi pala nagkakalayo ang mga edad natin."
"Bakit? Ilang taon ka na ba?"
"30."
"Marunong ka bang magbilang?"
"Oo. Bakit?"
"Hindi mo ba alam kung gaano kalayo ang 55 sa 30?"
"Hindi mo ba alam na joke yung sinabi ko?"
"Hindi mo ba alam na hindi nakakatawa ang joke mo?"
"Hindi mo ba alam na hindi naman kailangan na nakakatawa ang joke?"
"Mali! Kaya nga joke, kasi, funny!"
"Eh ang daming joke na hindi funny!"
"Eh sa funny talaga dapat ang joke!"
"Eh sa hindi nga lahat ng joke, funny!"
"OO NA! Tumigil ka nalang sa kakasalita mo please? Ang sakit na sa tenga 'ne!"
"Shut up totoy!"
"ANDREIA!!"
"Who you??" panggagaya ko sa text. "Text back!"
.
..
...
....
.....
"WAHAHAHAHAHA!" sabay pa kaming natawa.
"Ang corny nun Andreia!"
"Para namang hindi ka corny??"
"Oo na. Pero natawa talaga ako dun. Kaya nga gustong-gusto kita kausap eh. Kasi nakakalimutan ko na may mga problema pala ako."
"I feel the same. Sa totoo lang, kung hindi ikaw ang tumawag, hindi ko talaga sasagutin ang call. Thank you ha?"
"Hmm.." I heard him sigh.
"Ok ka lang?"
"I'm not. Pero kailangan kong maging ok. No choice eh.."
"Ano naman ang silbi ko? Kung pagod ka ng mag-pretend na ok ka, tawagan mo lang ako. Gaya ngayon, huwag ka munang mag-pretend na ok ka. Kung ano yung totoo mong nararamdaman, ilabas mo. Don't worry. Hindi kita tatawanan."
"Talaga lang ha." he sighed again. "I just wish that there will come a day... that I will be truly and completely happy. I don't want to live with this kind of sadness anymore. All I ever wanted is to be happy. But I guess, I just can't. And I will never be.."
Hindi ko alam ang sasabihin ko. Natatakot ako na baka may mali akong masabi at mas masaktan ko pa siya. I don't know. With the way he said it, the feeling of sadness was overflowing.
Silence continued. Then I heard him sigh.
"Wala ka bang sasabihin, Andreia?"
"I don't know what to say.." I said softly.
I heard him chuckle.
"Hindi mo rin naman kailangang magsalita pa. Makinig ka lang sa akin, at ok na yun."
"Thank you, Edward."
"Para saan yan?"
"For opening yourself to me. I know hindi tayo close and all, pero pinagkatiwalaan mo ako. Sinabihan mo ako ng nararamdaman mo. That means a lot to me, you know."
"I should be the one thanking you. You came into my life and in some ways, you reminded me that life's not always sad and hurtful. You just have to experience those things so that you can be able to treasure every happiness that you can get."
I kind of reflected on what he said.
And tama nga siya.
Sometimes, kailangan mo talagang maranasan ang mga masasakit na bagay para mas maappreciate mo ang buhay: kung gaano ka ganda ito. Minsan kasi, akala natin liligaya tayo sa isang bagay kasi yun yung sinasabi ng mga isip natin. Pero ang hindi natin alam, mayroon pa palang ibang bagay diyan na hindi naman ganoon ka significant pero magpapasaya pala sa atin.
"Andreia..."
"Yep?"
"Magkita na tayo."
***
0 comments:
Post a Comment
My Comments. :D