Xandreia Yu - 2

"So ano ang plano mong gawin dun sa cellphone numder na nakuha mo?"


Nung papunta pa lang kami ni Jen dito sa Mizi Von Von, sinabi ko sa kanya ang tungkol d un sa cellphone number sa money.


"Wala. Sira-ulo ata ang naglagay ng number niya dun. Walang magawa sa buhay."


"Alam mo, kung gusto talaga ng taong yun na ipagkalat ang number niya, hindi na sana niya ginawang complicated ang mga bagay-bagay. Nilagay na sana niya yung number niya mismo. Hindi yung kailangan pa i-decode."


"And your point is?" ininom ko yung mocha frappuccino ko.


"Baka naman hindi ang may-ari ng number na yan ang naglagay. Baka someone lang na gustong mang-trip sa kung sino man ang nagmamayari ng number na yan."


Napagisip-isip ko naman yung sinabi ni Jen. She has a point. Pero hinding-hindi ko sasabihin sa kanya yun.


"No matter. Kahit ano pa ang history kung bakit nakasulat sa money ang number ng kung sino mang Poncio Pilato na yun, ma sira ulo pa rin sila."


Napailing nalang si Jen.


"Kailan ka ba magpapatalo Xandreia?"


Napangiti ako nung tinawag niya ako sa complete name ko. Ginagawa lang kasi niya yun kaag naiinis siya sa akin.


"Kapag nag-snow na sa Pilipinas."


"So malapit na pala."


Tinaas ko yung isang kilay ko.


"At bakit naman?"


"Global warming. Climate change. Yun naman ang nangyayari ngayon diba? Minsan, ang init-init tapos bigla nalang uulan."


"Nangyayari nga yan ngayon, pero hinding-hindi magkaka-snow sa Pilipinas not unless malalayo na tayo sa equator which is, as of now, very impossible. Countries that are near or in the equator line are the countries which recieves a lot of sunlight so impossible talaga na magka-snow. Yung mga countries lang na malayo sa equator like Canada and the US of A ang pwedeng magka-snow or magkaroon ng four seasons."


Napa-isip naman siya bigla sa sinabi ko.


"Maybe. Pero malay natin, magkaroon ng miracle."


"Miracles don't happen Jen. They never will."


She took a sip of her Pina Colada.


"You never know."


***

It's already 7:30pm pero nandito pa rin ako sa 7th floor ng Arts ans Sciences building sa school namin para mag-training. I'm a member of the taekwondo team in our university and may upcoming tournament so kailangan namin mag-training. Hindi member si Jen but she's here with me at nag-iingay. Palibhasa kasi ninong niya ang coach namin so wala lang kay coach kung mag-ingay man siya. Wala naman kaming magawa kahit may mga times na gustong-gusto ko na siyang ipatapon sa labas ng building na yun.


"Talage Xandra? May nakuha kang number sa P100 bill? Akin na lang! Makikipagtextmate ako sa kanya kung lalaki siya. Kung babae, manghihingi nalang ako ng numbers ng mga lalaking kakilala niya."


Binigay ko naman kay Chrisa ang bill. And yeah, sinabo nga pala ni Jen ang tungkol dun sa iba kong team members na kaibigan niya. Did I mention that Jen just loves to butt into other people's businesses? Mine in particular? Kaya nga gusto ko siyang ipatapon eh.


"Nge. Ano 'to? Hindi naman 'to cellphone number ah!"


"Didn't Jen tell you that you still need to decode it?"


"Nge."


"Ay, oo nga pala Chrisa. Kailangan mo pa palang ma-decode yan bago mo malaman ang number. Yun din naman kasi ang ginawa ni Xandra."


"Yung number nalang talaga Xandra ang ibigay mo."


"Yan na nga."


"Not this. Yung totoong number na talaga."


"Well, if you want to know then you decode it yourself." then iniwan ko na sila.


For some reasons, ayokong i-share sa iba yung number na yun. I don't know why I suddenly become possessive over it. And I didn't like it. Pero pinabayaan ko nalang. Baka umandar lang ang pagiging praning ko kaya ko naramdaman yun.


Wait.


Did I just say na praning ako? Shit. Hay naku. Nang dahil sa number na yun, gumugulo yung takbo ng utak ko. And I love myself too much para hayaang mangyari yun. So I came back and binigay ko kay Chrisa ang number.


"Bakit mo 'to binibigay? Akala ko ba, gusto mo pang pahirapan ko ang sarili ko para ma-decodeko yung number?"


"If you don't want it, then throw it away."


"Ito naman. Hindi na mabiro. Thank you ha?"


"Yeah."


Umalis na talaga ko dun at sinimulan ang training. Pero hindi ako makapag-concentrate kaya ilang beses akong tinamaan nung nakipag-sparring na ako. Buwisit! Nang dahil sa cellphone number na yun, nagkakaganito ako. Kaya kung kanini mang sira-ulo ang number na yun, I just hope na sa mga oras na 'to eh matamaan sana siya ng kidlat!


***


For the next few days, nakalimutan ko na ang tungkol sa cellphone number na yun. But that changed ng makasalubong ko si Chrisa sa first floor ng Engineering building. Dun kadalasan tumatambay ang mga Eng'g students like Chrisa.


"Xandra!"


"Bakit?"


"Tinext ko yung number na binigay mo sa akin."


'Oh yeah? So what? I don't care?' yun sana ang mga gusto kong sabihin. But I chose to just keep it too myself.


"And?"


"Dito siya nag-aaral sa Roseville."


Bigla naman natuon ang attention ko sa sinabi niya.


"What?"


"Yeah! And nakita ko na siya. Magkaibigan na nga kami eh."


Tumaas ang kilay ko ng biglang mag-change ang expression sa mukha niya. Naging dreamy. For some reasons, uminit ang ulo ko.


"You know Chrisa, kung hindi mo napapansin, may klase pa ako. And there was never a time na na-late ako. And I don't see the reason why you're telling me all this. So excuse me pero aalis na ako."


Pinigilan naman niya ako sa braso.


"Teka lang. Ganito kasi yun. Sinabi ko sa kanya na hindi naman talaga ako ang nakakuha ng number niya kundi ikaw. Kaya ayun, gusto ka niyang makilala."


Tumudo na talaga ang pag-iinit ng ulo ko. Kaya para hindi ko siya masigawan, bumilang ako hanggang sampu bago ko siya kinausap uli.


"Hindi mo nalang sana sinabi na ako ang nakakuha sa number niya because I really don't care whoever he is. Ayokong magkaroon ng kakilala na sira-ulo."


"Hindi naman daw siya yung naglagay ng numberniya dun. Hindi rin niya alam kung sino."


"At naniwala ka naman."


"Gwapo siya Xandra."


"Gwapo siguro pero sira-ulo naman." bulong ko.


"Ano yung sinabi mo?"


"Ang sabi ko, wala akong pakialam kung gwapo siya. I don't want to meet him. So sige, aalis na ako."


Akala ko makakaalis na ako sa lugar na yun ng hindi na nadadagdagan pa ang init ng ulo ko. Pero hindi pala. Kasi may biglang tumawag sa akin nung napadaan ako sa isang bench dun na puno na mga Eng'g guys. Peste.


"Hi Xandra!"


"Uie, si Xandra. Smile ka naman diyan."


"Lalo tayong gumaganda Xandra ah."


"Oo nga. Ano'ng sikreto mo? Inspired ka siguro noh? Ako ba yung maswerteng lalaki na yun?"


Kahit na buwisit na buwisit na ako sa mga lalaking 'to, I kept my cool. I don't want to go down their level.


"May kailangan kayo?"


"Alam mo Xandra, ikaw lang ang kaisa-isang babae na tumanggi sa kagwapuhan ko."


"Bakit Jessie? Gwapo ka ba?" naghiyawan naman yung mga kasama niya.


Nanlumo naman ito. Then hinarap niya ang mga kulugong mga lalakit na ito.


"Kayo, ano'ng akala ninyo sa mga sarili ninyo? Mga hari at prinsipe ng kung anong kaharian? Kasi mga royal blood lang ang pwedeng kumausap sa akin. At kayo ay 'di hamak na mga hampaslupa lamang!"


At iniwan ko na sila na nag-mukhang kawawa kasi pinagalitan ng mga nanay nila. Akala ko yun na ang huling buwisit na sisira sa araw ko. Pero may mga humabol pa talaga. Dalawang babae na mukhang pato na nagtsitsismisan.


"Ano raw? Royal blood? Aba, akala niya ganun na siya kaganda para pagsalitaan ang grupo nila Jessie."


"Oo nga. Para namang royal blood din siya, eh ang sama-sama naman ng ugali."


Kung good mood lang sana ako ngayon, pinabayaan ko na sila. Pero malas lang nila kasi buwisit na buwisit na nga ako, ginagatungan pa nila ang pagkabuwisit ko. Kaya hinarap ko sila and binigyan ko sila ng klase ng tingin na kung sino mang normal na tao ang makakakita ay titiklop talaga.


"Uh-oh." narining ko na may isang nag-sabi mula sa grupo nung Jessie na yun.


"You were saying?" taas kilay na sabi ko.


"X-xandra. A-ano kasi..."


Ang lakas-lakas mag-salita ng kung ano-ano kapag nakatalikod yung kalabas. Pero kapag nakaharap na, wala naman palang binatbat.


"Are you talking to me?" tinuro ko yung sarili ko.


"Y-yeah."


"Bakit?" I gave them a head to foot look. "Royal blood ba kayo? Aba, pagmumukha niyo palang, hindi na. Kasi mga mukhang kayong pato! Ako, hindi nga ako royal blood, pero sa ganda at talino kong 'to, pwedeng-pwede na akong ipantapat sa kanila. Kaya matuto kayong lumugar kung saan kayo nababagay. And for sure, hindi yun sa lugar kung saan ako, na pang royal class, kayo nabibilang. Dahil yang mga pagmumukha ninyo? Hindi pang high class, middle class, o low class." binigyan ko uli sila ng head to foot look. Mukha na silang maiiyak. Hah! Matuto kasi kayong pumili ng kalaban. "Yang mga pagmumukha ninyo ay pang outcast lang!" inismiran ko sila then umalis na ako.


Alam kong marami ang nakarinig sa mga sinabi ko. And as sure as the sun will set this afternoon, marami na naman ang magagalit sa akin. Pero kailan ba nakinig ang isang Xandreia Yu sa sinasabi ng ibang tao? ;)


Civil naman talaga akong tao. Huwag lang talaga nila akong kantiin because I'll really make sure that they're gonna wish that they were never born in this planet.


***

On the evening of the next day, while I was about to sleep already, may nag-missed call sa akin. Unregistered yung number.


Akala siguro ng lokong ito na papatulan ko angmga kababawan niya sa buhay. Puwes hindi. Kaya pinabayaan ko lang. Hindi na nag-vibrate yung phone ko after a few minutes. Semi-conscious na siguro ako nun ng maramdaman ko na naman ang pag-vibrate ng phone ko kaya nagising ako. Leche. Yung nagpa-missed call kanina ang nagtext. Ito yung nakalagay:


'bkt hndi k ng rply?'


Baliw ata 'to ah. Hindi ko na sana papatulan pa. But there's a small voice inside me na nagsasabi na mag-reply ako. Kaya yun nga ang ginawa ko.


'sira k pla eh.'


'haha! ikw lng ngsbi skn nyn.'


'aq lng pla ang matinong tao sa mundong 2.'


'lol! i like you. cn i hv ur name?'


I was affected by what that person said. He likes me? Duh. Gusto kong batukan ang sarili ko. Marami na ang nagsabi sa akin niyan. Pero sa taong 'to lang ako naging ganito ka apektado. Hindi ko alam kung babae ba siya o lalaki at hindi ko rin alam ang gender niya. Tsaka ngayon lang namin nakatext and isa't isa! So I concluded na pinaglalaruan lang talaga ako ng mokong na 'to. Kaya ito yung nireply ko:


'y? dnt u hv ur own?'


Pagkatapos nun eh pinatay ko na yung phone ko para hindi na ako maistorbo. Kung sino man ang taong yun, isa lang ang nasisiguro ko, BALIW SIYA!