Xandreia Yu - 13

Hapon na nung dumating kami sa Manila at hinatid ako nina Jessie dito sa bahay.


Hindi na ako nagpahatid sa taong yun. Bakit ko naman gagawin yun? Eh wala namang ibang inisip yun kundi ang sarili niya.


Nandito ako sa couch at nakatingin sa labas ng bintana. Ang gloomy ng weather. Parang ano mang oras, uulan.


I sighed.


Parehas kami ng nararamdaman ng langit. Gloomy...


Nung nagbibiyahe kami papauwi, nagtaka yung mga kasama namin kung bakit hindi ako sa taong yun sumabay. Pero hindi na sila nagusisa pa kasi naramdaman siguro nila na may something bad na nangyari. And salamat talaga at hindi na sila nagpumilit pa.


Sobrang sariwa pa kasi ng sakit at ng kahihiyan na dinulot sa akin ng taong yun.


Ang tanga ko. Hindi man lang pumasok sa isip ko na baka may ulterior motive ang isang yun kaya naging malapit kami.


Ayoko na sanang isipin pa ang lahat ng yun.


Pero nahihirapan kasi ako.


Ang hirap paniwalaan na ang lahat ng yun ay kasinungalingan lang talaga.


May instinct na tinatawag ang mga tao. Kahit tignan mo lang ang isang tao, masasabi mo na talaga kung mabuti ba siya o mabait. Kung nagpapanggap ang isang taong masama na maging mabait, kahit ano pang pagtatago ang gawin niya, mararamdaman pa rin yun ng mga taong nasa paligid niya na masama siya.


Pero kay B--- sa taong yun, hindi ko naramdaman na nagpapanggap lang siya. Especially last night when he told me all those things. It was genuinity that I felt in his words.


Pero siguro nga, magaling lang talagang siyang magpanggap.


Umuulan na. And kasabay nun ay ang pagpatak ng mga luha ko.


Ang sakit-sakit. Ayun na naman yung pakiramdam na parang may mga kutsilyong sumasaksak sa puso ko.


Umasa ako na sana, mas maging fruitful pa yung pagkakaibigan namin. Pero wala palang mangyayari na ganun kasi hindi naman talaga totoo yung intention niya na kaibiganin ako eh.


Ang sakit-sakit din na inamin ko pa sa sarili ko na gusto ko siya.


Ibang klase pala talaga siya. Kaya pala talaga maraming babae ang nababaliw at naghahabol sa kanya. Eh ang galing niyang mangloko eh.


Pati ako, naloko niya.


Narinig ko naman na may kumakatok ng mahina sa gate. Pinunasan ko agad ang mga luha ko at tinignan ko mula sa mga bintana kung sino yun.


And nagulat ako sa nakita ko.


Andito siya.


Sa harap ng bahay ko.


At nagpapaulan.


Pinuntahan ko siya agad. Hindi ko na inintindi kung gaano pa kalakas ang ulan at kung mababasa ako.


Galit na kasi talaga ako.


"Ano ba ang problema mo at nagpapaulan ka?! At bakit pumunta ka pa dito? May bago ka na naman bang plano para mapapayag ako diyan sa gusto mo??"


Basang-basa na rin ito ngayon ng dahil sa ulan.


"Xandra..."


I helplessly sighed. Yumuko ako.

"Tama na... Please? Ayoko na eh... Tigilan mo na ako oh. Hindi pa ba sapat sayo na nasaktan mo ako? Hindi pa ba sapat yung kahihiyan na dinulot mo? A-ang daya-daya mo naman kasi eh." hindi ko na napigilan yung sarili ko na umiyak. Mabuti nalang at umuulan kaya kahit papaano, hindi ganun ka obvious. "S-sana, sinabi mo nalang yung totoo. Sana, h-hindi mo nalang ako niloko. At s-sana, hindi nalang ako umasa... Kahit kakakilala pa lang natin, tinuri na kitang kaibigan. Alam mo ba na si Jen lang at ikaw yung kinikilala kong kaibigan? Kaya nga ang saya ko nun kasi nakilala kita kahit na hindi maganda yung una natin na pagkikita. T-thankful ako sayo kasi sa tatlong araw simula nung magkakilala tayo, marami ang nagbago sa akin in a good way. P-pero nung nalaman ko na part lang pala ang lahat ng yun sa plano mo..." hindi ko na tinuloy yung pagsasalita ko.


Hindi ko na kaya eh.


Ang sakit-sakit kasi talaga...


Hindi nga siguro niya nakikita na umiiyak ako ng dahil sa ulan. Pero ayoko pa rin siyang tignan. Mas lalo lang kasing sasakit eh. Kaya nanatili lang akong nakayuko dun at tahimik na umiiyak.

"Umalis ka na... Please..."


Nakita ko naman na may inabot siya sa akin.


And mas bumuhos pa ang mga luha ko ng makita ko kung ano yun.


A white Rose.


"Kunin mo.."


Pero tinitigan ko lang yun. Hindi ko alam kung tatanggapin ko ba yun o hindi.


Hinawakan naman niya yung kamay ko at nilagay dun ang Rose.

"May nadaanan akong flowershop nung papunta ako dito. I found that Rose beautiful kaya naisipan kong bigyan ka.."


Hindi ako makapagsalita. Nakatitig lang ako sa Rose na nasa kamay ko. Kahit patuloy pa rin sa pag-agos ang mga luha ko, nakikita ko pa rin yun ng mabuti. It's so beautiful. Nakadagdag pa sa kagandahan nito ang mga patak ng ulan na nakadikit dito.


Then naramdaman ko naman yung kamay niya sa mukha ko.


Then I realized, he's wiping my tears.


Napatingin ako sa kanya.


He's smiling at me. Pero hindi yun umabot sa mga mata niya. His eyes conveyed sadness and... guilt. Matinding guilt ang nakikita ko sa mga mata niya ngayon.


At mas lalo pa akong napaiyak.

"Hey, don't cry. Bakit mo iiyakan ang isang gagong katulad ko? I'm not worth your tears so huwag ka ng umiyak." pinunasan na naman nito ang mga luha ko.


Bakit ganito ito? Bakit sinasabi nito ngayon ang mga yun? Deep inside me, alam kong totoo ang mga pinapakita niya sa akin. Hindi siya nagpapanggap. Alam kong hindi.

"Alam kong mahirap paniwalaan pero thankful ako at nakilala kita. Thankful ako at may nabuo akong memories kasama ka. Kahit na nasira ang lahat ng dahil sa kagaguhan ko, thankful pa rin talaga ako. Kaya huwag kang mag-alala. Pagkatapos nito, hindi na kita guguluhin pa. Ayokong nakikita kang umiiyak. So, huwag ka ng iiyak ha? Kasi hindi na talaga kita guguluhin pa.."


I saw him smile. Pero parehas pa rin yun sa smile na binigay niya kanina. Punong-puno pa rin ng kalungkutan ang mga mata niya.


Then nakita kong unti-unting lumapit ang mukha niya sa akin.


And again, bumuhos na naman ang mga luha ko sa ginawa niya.


He kissed my forehead.


"Thank you, Xandra. And.. I'm sorry."


Then umalis na siya sa harap ko at pinaharurot palayo sa akin yung sasakyan niya. Nanatili lang akong nakatayo dun at tinitigan yung papalayo niyang sasakyan. Hindi ko inintindi ang buhos ng ulan. Mawawala na siya sa buhay ko. Dapat maging masaya nga ako diba? Pero hindi ganun yung nararamdaman ko. Mas lalo akong nasaktan. Mas masakit pa ito kaysa nung ginawa niya sa akin kanina.


Bakit ganito? Ayoko siyang mawala sa akin. Pero wala na eh. Tapos na ang lahat sa amin. He already apologized and napatawad ko na siya.


Yeah, napatawad ko na nga siya. Sigurado na ako ngayon na totoo yung mga pinakita niya sa akin sa resort. Wala ni isang pagpapanggap ang naganap. Genuine ang lahat ng pinakita niya. Hindi ko alam kung bakit hindi niya pinagtanggol ang sarili niya. Pero hindi na mahalaga sa akin yun ngayon. All I know is that wala ng manggugulo sa akin, wala ng mangiinis, at wala ng mangaasar. Pero hindi ko gusto ang lahat ng yun. Nasasaktan ako. :(


Napansin ko naman yung hinahawakan kong Rose. A white Rose means purity. Hindi ko alam kung alam ba niya yun, pero ng dahil sa Rose na yun, nalaman ko na totoo lahat ng pinakita niya. Babaero nga siya, pero kung kikilalanin mo lang siya, malalaman mo kung gaano kaganda ang pagkatao niya.


At yun and dahilan kung bakit ako nalulungkot ng husto. Kasi hindi na ako magkakaroon ng pagkakataon para kilalanin pa ang totoong siya.


Nilagay ko sa dibdib ko ang Rose at niyakap ito. Napaiyak na naman ako.

"Blue..." :(


***